Ooit verklaarde Marcellus Emants in een gesprek of interview zijn tobberige levenshouding. Volgens hem was het beter uit te gaan van niets en dan prettig verrast te worden. Dan je te verheugen en vervolgens een stinkende kous op je kop krijgen.
Daar zit wel iets in. Maar is een rasechte pessimist ook blij als de negatieve voorspelling niet uit komt? Ik denk het niet. Want om pessimist te blijven kun je je dat niet permitteren. Je zult denken, nou vooruit, toevallig dat het nou meeviel, maar de volgende keer gaat het geheid mis, of: ja, ja, kijk maar uit, er schuilt vast een addertje onder dit meevallertje.
En zo houdt een pessimist het noodlot in zijn greep. Niet andersom zoals hij zelf knarsetandend pleegt te denken.
Ik neem Marcellus Emants als voorbeeld, om dat ik mij als scholier wel wat in hem meende te herkennen. Als kind was ik geconditioneerd het ergste te vrezen. Nu mijn levenspad al jaren intens verlicht wordt door stralende zonnen en zilverzachte manen is die levensangst, want dat is het eigenlijk, ongemerkt op een te hete temperatuur verwarmd tot dat het meeste ervan is opgelost.
Vandaar dus dat ik er van uit ging dat Sas 5 maart hele dagen naar school zou gaan. Want 4 is vier. En tussen psz en basisschool is immers niets.
Behalve dan een lieflijk maar ongeleid projectieltje.
Assyke's Blog 
Ik ben ook geen rasoptimist, maar neem het leven steeds meer zoals het op me afkomt zonder te gaan zitten vrezen.
Johan,
ik ook meer en meer
hoewel bepaalde dingen zoals de WEF
en andere privé organisaties mij zorgen baren
vooral in combinatie met de toenemende menselijke digitalisering
op kleiner vlak is het optimisme wel aan de winnende hand:))
Ik ben een realist, dat heeft het leven me geleerd. Dus niet te pessimistisch, maar zeker geen optimist:-)
Dat lijkt me een heel praktische instelling.
Wat “jammer”, ik ben een halfvol glas mens… gewoon heel optimistisch. Ik zie overal wel iets goeds…nouja, overal….laat ik het beter verwoorden: niets is helemaal slecht en donker. Er zit in alles wel iets goeds of iets lichts. Je moet het alleen willen zien.
In het algemeen zie ik vooral het goede in individuen.
Het zijn vooral mijn persoonlijke verwachtingen van het leven die nogal
donker gestemd waren.
Ik zweef er tussenin….geen pessimist, geen optimist en dat kan ook heel moeilijk zijn.
Een beetje grijs.
Wat ik al bij Antoinette zei is dat wel heel praktisch.
Het moeilijke bestaat waarin?
Een dag niet gemopperd is een dag niet geleefd. Liefst over iets buiten de eigen leefomgeving. Dat lucht op. Om dan ’s avonds met een goed gemoed de klamme lappen weer op te zoeken, en te constateren dat het allemaal best wel weer is meegevallen 😉
Ach kommer. Dan heb je ook nog (vlg mij Ed Hoornik) Je word alleen geboren, je gaat alleen dood, en daar tussen in is het niet veel anders.
En dan is er zon.
Er is altijd een nieuwe kans, is het niet vandaag dan toch zeker morgen.Als ik per ongeluk in een emo tv.programma terecht kom, dan krijg ik het gevoel dat we wel een volk van zeikerds aan het worden zijn.Dat lost niets op.Jammer. Groet!!
Marcellus Emants en een tobberige levenshouding…
Als iemand géén recht had op die levenshouding was het Emants, de poseur.
In de kleine top der 19de eeuwse weelderigen opgegroeid, heeft hij van z’n leven nooit een dag gewerkt voor z’n geld, nooit z’n eigen bed opgemaakt, kleren gewassen, eten gemaakt. Een leven van luiheid, ver verheven oven het volk dat hij gebruikte. En dan zeuren over zijn humeuren in zogenaamd literaire teksten.
De tekst van J.C. Bloem (ook zon verwende rakker), met dezelfde strekking als die jij noemt, is bekender, ook bij de dagelijkse bezoekers van de Dappermarkt: “alles is veel voor wie niets verwacht”…
Ben ik het overigens erg mee eens!