Kam en het meisje Deel vier

Kleine Huisjes…
O ja, hun huis was tegen een delicatessenwinkel aangebouwd.  Goed, dat schiet aardig op. Daar is het.
Een kleine jongen doet de deur open op haar kloppen en nodigt haar binnen. Hij laat haar achter in de salon en gaat op zoek naar haar zijn moeder. De gastvrouw laat gelukkig niet lang op zich wachten en ze hoort haar stem al op de trap:
 
-Welkom in ons nederige stulp!
 Dus jij bent een kennis van mijn schoonzus?
 Aha!
 Kom…kom, doe niet zo raar, je kunt niet met een jas aan eten, dus geef maar hier.
 Nee, ik sta er op, jij eet gezellig een hapje mee!
 
Dit ging perfect.
 
De gebruiken kennende wist ze,  dat ze eerst uitgebreid met de familie zou moeten tafelen. Misschien zou ze zelfs nog samen met hen een siesta houden. Als alles goed ging zou theetijd het juiste moment zou zijn. Ze zou beslist haar doel bereiken. Maar geduld was hier een schone zaak.
 
 
Na een heerlijke en luidruchtige maaltijd duikt iedereen onder de wol.
Zoals Kinza al had verwacht, lieten ze haar niet gaan en werd haar gesmeekt nog wat langer te blijven. Iedereen was erg hartelijk en toch kon ze de slaap niet vatten. 
Zolang ze niet heeft gedaan waarvoor ze is gekomen is het onmogelijk voor haar om zich te ontspannen. Ze ligt in de verduisterde kamer en luistert naar de ademhaling van Bouch en haar zussen. In de andere kamer lagen de jongens. Ze hoopte vurig dat dit gezin niet gewend was aan urenlange siesta’s.  
 
Als ze denkt dat ze het niet langer uit  kon houden, hoort ze zacht geschuifel. In het kleine keukentje gaat een kraan open en dicht. Moeder zet theewater op, concludeert ze opgelucht. Nu zou het niet lang meer duren of iedereen zou opstaan.
 
Op de vraag of ze goed had geslapen, rekt Kinza zich beleefd uit en mompelt dat ze heerlijk is uitgerust. De tafel is feestelijk gedekt. En ook nu is het een drukte van belang en spreekt iedereen door elkaar. Kinza voelt hoe het ijzer heter en heter wordt.
 
Gelukkig brengt haar gastvrouw zelf het gesprek op haar schoonzus. Dankbaar maakt Kinza gebruik van de gelegenheid die dit haar biedt. Hoe of het met iedereen ging. Ja, ze had ze lang niet meer gesproken, veel te lang…
 
-En de middelste…Kam, dat is toch de middelste zoon? Werkt hij nog altijd in de fotozaak? O nee? Goh waar werkt hij dan nu?
 
Kinza spreekt eindelijk de woorden uit. De woorden waar ze voor was gekomen. De woorden die ze nu al zo lang heeft moeten binnen houden.
 
Voor iemand echter haar het felbegeerde antwoord kan geven, springt Bouch overeind…
 
 

Advertentie