Familie Grom -1-

Het is al weer ruim een maand geleden dat ik mevrouw Grom voor de eerste keer aan de lijn heb gehad. Ik had over de familie  gehoord nadat ik in de wijk Broekland met enkele mensen had gesproken. De naam van het gezin viel spontaan tijdens de korte gesprekjes op straat. Bijzonder. Inspirerend. Hartverwarmend. Gastvrij. Zomaar wat sleutelwoorden die vielen.

Ik zocht hun telefoonnummer en belde  hen op.  Zo summier mogelijk vertelde ik haar – mevrouw Grom – waarom ik haar belde en of ze belangstelling had. Hoewel ze me vriendelijk te woord stond, was haar reactie  terughoudend.  Wat haar betrof leek het haar best aardig. Een interview raakte echter het hele gezin. Daarom was het niet aan haar om  een beslissing  te nemen.

Tijd had ze nodig voor overleg.

En wat schetst mijn verbazing als mevrouw  mij de volgende dag al belt.

Ik zal eerlijk toegeven, dat ik ietwat nerveus was, want zo snel had ik niet verwacht al weer van haar te horen. Op het moment echter dat ze me vrolijk terug groet, weet ik dat dit een goed telefoontje is.

Geheel tegen haar verwachting in, waren ze bij haar thuis laaiend enthousiast over mijn verzoek. Ze had het verdiend om eens in het zonnetje gezet te worden, vonden man en kinderen.  Zo had ik het nog niet bekeken.  Ja, waarom zou je een interview niet als zodanig mogen zien?

En nu is het precies een maand geleden, als ik hun voortuintje betreed. Aanbellen is niet nodig, ik ben al gezien. De voordeur zwaait open en een klein blonde vrouw kijkt me lachend aan. Welkom. Welkom. Ze schudt mijn hand hartelijk en neemt me mee naar binnen. Of ik de schoenen moet uitdoen, vraag ik uit voorzorg.

Ach nee…dat zou niet veel zin hebben, grinnikt ze en ze wijst om zich heen. Ik snap wat ze bedoelt. Niet alleen heeft ze plavuizen. Maar op de plavuizen en niet alleen daar slingert van alles en nog wat. Het is duidelijk geen huishouden waar men op kleinigheden let.

Ze vraagt me dat dan ook niet te doen. Let niet op de rommel, wie zegt het niet. In dit huis is het echter geen cliché. Ondanks de rommel en misschien wel dankzij, voel ik me al snel op mijn  gemak. We zijn in de keuken gaan zitten, die aangenaam groot is. Hij is zelfs zo ruim dat er een compleet zithoekje is aangebracht. Toch gaan we daar niet zitten, maar aan de keukentafel. Terwijl het water kookt voor de thee, schuift mevrouw enkele stapels papieren aan de kant, verwijdert ze gebruikte kopjes, schaaltjes en speelgoed van de tafel. Ondertussen vertelt ze over de poes. Die schijnt net die ochtend bevallen te zijn.  Zowel zij als de poes hebben weinig slaap gehad.

Ik maak een grapje in de zin van, dat elke vorm van kroost welkom is in dit huis. En dan is de toon gezet voor het interview.

.

.

 

Uit: geen enkele doos

 

.