Hij was tien toen ik hem kreeg.
Leuk voor hem en voor mij, hij nam zijn zusje ook gelijk mee.
De nachten na de gemaakte afspraak had ik de slaap niet kunnen vatten.
Stel…dat het niet zou klikken…stel dat ze niet zouden kunnen wennen?
Bange vragen…maar ook opwinding.
Het ging nu immers echt gebeuren.
Jarenlang had ik min of meer alleen geleefd.
Verliefdheden en korstondige relaties niet meegerekend.
In al mijn relaties altijd die leegte, die holte gevoeld.
Mijn leven was niet compleet zonder een poezebeest.
De omstandigheden waren er helaas niet naar.
Op studentenkamers was een huisdier uit den boze.
En als het de huisbaas niet was, die roet in het kattenbestaan gooide, dan was het wel een dwangmatige partner, die bang was voor zijn hardhouten vloer.
Tot ik op een dag bericht kreeg van de woningbouw.
Er werd me een klein compact benedenwoninkje aangeboden.
Of ik die wilde accepteren?
Ik kende de wijk en wist dat er daar gedeald werd.
Wist ook van mezelf dat ik niet in zo’n wijk wilde wonen.
Maar toen ik het huisje eenmaal zag, wist ik ook dat dit meest ideale omstandigheden waren om een kat te houden.
Omdat het een hoekhuis was en in een soort hofje stond was er nauwelijks verkeer, een hoop groen en daar tussendoor beton.
Ik zag mijn toekomstige vierpoot daar al rondsnuffelen en achter herfstblaadjes aanrennen.
Met in gedachten een paar ondeugende beestenogen tekende ik het huurcontract. Nog geen paar dagen later, nam ik contact op met een kennis van een kennis.
Wanneer of ik langs kon komen…ze hadden toch een paar katten die dringend een tehuis nodig hadden? Nou, dat tehuis had ik inmiddels en ik stond te popelen dat te vullen met dierlijke warmte.
De onbekende jonge vrouw aan de andere kant van de lijn stond duidelijk ook te popelen.
Wat het probleem precies was, werd me toen niet helemaal duidelijk. Een vaag verhaal over plotselinge huidallergie.
Het zal wel, mij kon het niets schelen.
Op een zondagochtend, een week na het telefoongesprek ondernam ik de reis van Groningen naar het oosten van het land.
Mijn reisgenote probeerde me af te leiden met een gesprek over ditje en datjes.
Mijn gedachten waren elders.
We moesten lang zoeken naar het adres. Het was nieuwbouw en overal lag modder en echte bestrating was er nog niet.
We besloten te voet verder te zoeken.
En ja…hoor…toen we bijna de hoop opgaven en meenden helemaal verkeerd te zijn, stonden we plotseling voor de voordeur.
Verhuizen om een kat te kunnen houden:-)
@assyke, jouw dierenliefde kent geen grenzen:-)
Ik blijf hier juist nog even wonen, ook vanwege mijn kater Smokey.
Was er geen asiel op fietsafstand in de gemeente?
@antoinette
zo erg was het nog niet
ik had geen zelfstandige woonruimte
en was altijd afhankelijk van derden
@smokey
niet dierenliefde, aan een hoop beesten heb ik de pest
te weten wormen, muggen, kakkerlakken, uitheems rioolgrut, slakken en tot een paar jaar geleden
ook hyena’s, na het zien van een documentaire over een hyenavrouwtje is mijn afkeer veranderd in begrip en bewondering
wel kattenliefde, ja…tot in het absurde;-))
Wat het probleem was van die vorige baasjes, Assyke? Een nieuwbouwwoning, nieuwe meubeltjes…laat me eens denken, waar heb ik dat vaker gehoord. …O ja, toen ik nog in het dierenasiel werkte, heel vaak zelfs..huidallergie. Maar dat valt dan ook nog mee, dat ze de poezen niet gewoon bij het andere huis achterlaten of, zoals hier in de buurt een zwangere hond van zes jaar, verdrinken door hem levend in een tas met stenen stoppen en in de te vaart gooien.(Nieuwe vriend, nieuw laminaat) De hond moet haar nog aan hebben gekeken terwijl ze hem in de tas stopte.
Jij kunt/wilt Dorus en Kitty vast nooit meer missen. Heel mooi verhaal.
Huidallergie is anders een heel plausibele reden. Dat heb ik namelijk ook. Voor honden en katten.
@Catherina
ik had mijn achterban toen in het oosten
degene die mij reed woonde daar ook
en zou een paar dagen blijven logeren bij mij
die afstanden maakte ik elke maand, was niets bijzonders;-))
@babbelegoegje
ik heb later nog regelmatig contact gehad met deze jonge vrouw
zij was hartstikke gek op dorus en kitty
maar haar man had er genoeg van
de katten sliepen bij hen op het kussen, zo close
was ze met hen
die gewoonte namen ze mee naar mijn bedstee;-))
afgezien van hinderlijk was het ook ontzettend grappig
zoals we midden in de nacht om het kussen vochten
@Zelfstandig_journalist
natuurlijk
maar het is niet altijd waar;-)
Wat een cliffhanger!
Leuk verhaal, dien meteen een verzoekje in voor een vervolg…
Maar haar man had er genoeg van?
En toen moesten ze helemaal weg?????
OF ze zijn gek OF er klopt iets niet.
Ik had ook zo’n kat die een deel van mijn kussen opeiste,http://www.vkblog.nl/bericht/259599
@Kees Smit
cliffhanger?
nee joh, lekkere snoetjes bij binnenkomst;-)))
@op zoek naar morgen
ach…ik zal zeker nog wel eens over hun verblijf bij mij
schrijven
ze waren gelukkig dag nummer 1 al helemaal gesettled
ik denk dat ik meer moeite had met de omschakeling;-))
@Catharina
Dit jonge gezin bestond uit een jonge vader en moeder, en twee kinderen
ik denk dat de spanningen erg hoog opgelopen zijn in het huwelijk vanwege
de aandacht die de vrouw aan de katten besteedde
op een gegeven moment zal ze toch een keus hebben moeten maken
maar ze schijnt zich wel erg veel zorgen te hebben gemaakt of de katten goed terecht zouden komen
ze wilde ze ook alleen samen ergens plaatsen en niet apart
toen de katten later ziek werden heb ik nog regelmatig contact met haar gehad
ik merkte aan alles dat ze ze verschrikkelijk miste en dat ze het fijn vond op de hoogte te zijn
van hun wel en wee
De katten hadden het vast goed bij jou.
Ik kan me voorstellen dat je als echtgenoot geen kat van je vrouw in je bed wil vinden. Maar dan kun je toch kiezen voor de optie Geen kat in bed? Geen kat op de bovenverdieping? Afijn, ik weet het mensen doen alleen al voor een paar haren een dier weg…..
Ook toen ik single was had ik geen katten in de slaapkamer. De huiskamer was groot genoeg!