Faux pas

Gisteren arriveerde mijn bestelling. Onaangekondigd. Maandag al, had ik mijn telefoon in de gaten gehouden, in verband met het smsje dat ik kon verwachten. Dat schijnt nu zo de gewoonte te zijn, de dag van te voren krijg je via een sms bericht hoe laat je bepaalde diensten kunt verwachten.

Die sms kwam niet, dat waren ze vergeten of ik had weer eens mijn telefoonnummer verkeerd doorgegeven, want na drie jaar of meer, ken ik die nog altijd niet uit mijn hoofd. Desondanks reed de vrachtwagen toch voor en stapte er een blonde kerel uit van ongeveer mijn leeftijd. Of ik iets verwachtte, vroeg hij mij. Jazeker, zei ik glunderend. Nou toen verdween hij als de wiederweerga terug in de buik van de oplegger en wat ik toen hoorde is met geen pen te beschrijven. Als ik niet drie weerloze mensenkinderen had moeten achterlaten, was ik zeker even gaan kijken en de man te hulp geschoten. Het klonk namelijk alsof de inhoud van de vrachtwagen op mijn pakketjesbezorger was terechtgekomen.

Dat bleek zoals wel vaker een op hol geslagen fantasie. Want daar was de blonde man alweer, nu met de doos onder zijn arm. Niet onder zijn arm natuurlijk, maar hoe die kruiwagens heten, ben ik even kwijt. Hij vroeg of hij de doos buiten kon zetten. Nu ben ik niet zo assertief als ik er uit zie, dus ik zei niets, maar de beste man kon blijkbaar goed gezichten lezen. Oké, zuchtte hij, heb je misschien een schaar, dan knip ik hem los van de kruiwagen.

Ja, een schaar had ik wel en ik snelde naar de keuken en rommelde in de laden. En gelukkig vond ik hem voordat ik mezelf in verlegenheid had gebracht. Hij knipte de banden los en toen drong het pas tot me door hoe zwaar de doos was. Hij probeerde hem over de drempel heen te krijgen zodat hij de rest kon schuiven, maar zo makkelijk ging dat toch niet. Onze smalle gang was hier niet op berekend.

Maar goed, je bent bezorger of niet…een kleine vijf minuten later reed de vrachtwagen weg en was ik weer alleen met mijn koters én een niet zo weerloos ogend gevaarte midden in mijn kamer. Afblijven, siste ik tegen mijn nageslacht, dat daar zoals te verwachten viel, niet van onder de indruk was.

Ik keek op de klok. Het zou nog zeker drie uur duren voor lief thuis zou zijn en dit ding even voor mij in elkaar zou zetten. Maar ook die drie uren verstreken, ook al leek dat aanvankelijk niet zo. Lief kwam, we aten, de jongens gingen spelen, Sara kroop op mijn schoot en superlief toog, gewapend met schroefjes, inbussleutels en een almaar veranderende neurie aan het werk. De eerste zachte vloek klonk echter al gauw. En dat was een startsein voor een hele serie binnensmonds klinkende grommen en grauwen.

Hup, lekker naar boven jullie, jongens, het is alweer bedtijd. Dat was een grote teleurstelling, want ook zij hadden het resultaat willen zien van papa´s magische handen. Vier uur later, terwijl ik de slaap in mijn ogen wreef en we tot de conclusie waren gekomen dat ook wij maar beter naar bed konden gaan, bespraken we wat we het beste konden doen.

Ik zou de winkel bellen en zeggen dat de vracht niet klopte. In plaats van een rechter en een linker voetensteunstang, hadden we twee linker. Verder was het apparaat op verschillende plekken flink gebutst en sloten onderdelen niet goed op elkaar aan.

Dat krijg je ervan als je zo arrogant bent om iets nieuws aan te schaffen en je je niet mengt in de kringloop der dingen.