Fransje – 1

De man stond voor het digitale bord te treuzelen.
Hij keek niet echt. De trein ging elke dag op het zelfde uur en hij ook.
Maar toen hij het station kwam binnenlopen had hij haar zien staan bij het loket.
Dat had hem van zijn stuk gebracht.
Gisterochtend had hij zich nog aan haar voorgesteld.
-Karel, zo heet ik.
Ze had  opgekeken van haar studieboek.
-Oh…ja, had ze gelachen, het werd wel tijd dat we ons bekend maakten aan elkaar. Nu jij je naam hebt genoemd, kan ik niet achterblijven. Nou goed dan, ik heet Fransje. Vertel het maar aan niemand. Want ik reis het liefst in stilte…
-Ja, ja natuurlijk… Ze moest vooral niet denken, dat hij haar wilde lastigvallen.
Ze had vaagjes geglimlacht en was weer in haar boek gedoken.
Daar zat hij dan en voelde zich ontzettend stom.
Hij had zijn mond moeten houden. Had moeten wachten tot het ijs uit zich zelf was gebroken.
Waarom had hij dat niet kunnen opbrengen.
Vrouwen, vooral vrouwen zoals hij dacht dat zij er één was, hielden van mannen die zich gereserveerd opstelden. Een onverwacht woord, één woord te veel en ze sloegen op de vlucht. Hij leerde het nooit. Mooie vrouwen, zoals zij, zouden altijd buiten zijn bereik blijven.
Toen ze haar bestemming had bereikt had ze hem vriendelijk gedag gezegd, wel weer met dat speciale lachje om haar mond. Dat lachje zat hem dwars. Hij had ervan wakker gelegen. Kon hij het haar maar vragen. En hoe oud ze was. En waar ze woonde. En wat ze studeerde. En of ze een vriend had. Ja, vooral of ze een vriend had.
Zag hij haar maar nooit weer…