Het vkblog, het lijkt alweer zo lang geleden

Wij hebben allemaal min of meer een archief, degenen die vanuit de vkcommunity elders zijn gaan bloggen,slepen ook nog eens een Vkblogarchief met zich mee. Toen het actueel was, had ik er buikpijn van, bang het te verliezen. Nu het gered is, kijk ik er nooit in.

Een blik vandaag op mijn statistieken maakte me nieuwsgierig. Iemand had gegoogled op tunnelvisie en was voor niets op mijn oude blog terechtgekomen, het plaatje dat wat mij betrof Tunnelvisie of kokerzien moest voorstellen, is tijdens de migratie niet meegekomen. Terwijl ik tot die conclusie kom lees ik de lange reactiedraad eronder door.Dat ging eigenlijk vanzelf, de  interactie in de reactiedraad was zo prikkelend dat ik onmiddelijk het sfeertje weer voelde van hoe dat toen ging. De betrokkenheid, die vaak iets schreeuwerigs had, was er toch maar.

Het zal vast aan mij liggen, maar dat almaar brandende vuur, was wel heel stimulerend. Ik weet nog dat ik alle dagen liep te broeien, dat ik het niet vond kunnen om meerdere blogjes op een dag te plaatsen. Dat ik het soms toch niet kon laten. Maar ik had het ene blogje nog niet geplaatst of er leek al weer iets anders over te koken.

Ik las dus die reactiedraad en voelde heimwee. Geen heimwee naar de reageerders specifiek, maar heimwee naar die mystieke verbondenheid, die soms zo verschrikkelijk benauwend was , maar meestal ook geweldig inspirerend.

Mis ik de ruzies, de hetzes, de persoonlijke vetes? Nee…Natuurlijk niet. Maar ze waren wel een teken dat het persoonlijk was. En dat was toch wel heel bijzonder.

Ik ga de komende stormachtige dagen dan ook heel  toepasselijk genieten van de ouwe koeien uit mijn archief. Het is dat ik geen wijn drink, anders schonk ik mezelf een goed jaar in.