Afscheid op niveau

Over een uurtje hangt ze boven Duitsland, genietend van een luchtig ontbijt. Haar kennende zal ze de hostess vragen om een extra broodje en een tweede kop met koffie. Haar vroege vertrek uit huis heeft haar normale ochtendroutine verstoord en ze zal des te meer genieten van de rust van een hapje en drankje op een presenteerblaadje.

Daarna zal ze de buurvrouw of buurman inspecteren op praatwilligheid. Als dat in orde is, zal ze de rest van de reis geen tijd meer hebben te denken aan het kleine kereltje die ze achter heeft gelaten op het vliegveld, snotterend huilend om zijn stipjes wordende oma. Een maand…voor een kinderbrein niet te overzien. Hij zal straks zijn mama vragen een vel papier in dertig vakjes te verdelen, opdat hij elke ochtend een dag kan wegstrepen. Mama zal zeggen dat dat de maand nog langer maakt. Maar hij zal winnen zoals te doen gebruikelijk.

Aan het eind van de ochtend, eenmaal weer in Nederland, zal hij tijdens de zwemles de zwemmeester vertellen dat zijn oma naar Marokko is en dat hij haar gebracht heeft. Dan moet hij een dag wachten, want op zondag zal hij niemand iets kunnen vertellen, behalve als er onverwacht iemand langskomt of als hij buiten gaat spelen. Maar het grote uiten zal op maandag plaatsvinden, vele oren zijn dan voorhanden en hij zal niet nalaten die oren goed te voorzien van informatie. Dan zijn we al twee dagen verder. Blijft de rest van de maand. Als papa en mama slim zijn dan verzinnen ze vast iets om hem af te leiden en hem door de eerste golf van heimwee heen te loodsen.

Nog leuker zou het zijn als het mooi weer is in september. Vitamine D is het toverstofje om welk leed dan ook maar te verzachten, al was het maar met een briesje.

Nu eerst nog uitzwaaien.