Wie schrijft, die blijft?

Ooit schreef ik mee met de vrijdagavondsessies van Amnesty in de plaatselijke bibliotheek. Een kennis kwam boeken lenen en zag me daar zitten, ze fluisterde in mijn oor: wie schrijft, die blijft, dacht je zeker?

In ons huis werd er niet met uitdrukkingen gestrooid, want die kenden mijn ouders zelf nauwelijks, dus ik wist niet wat ze bedoelde. Toch is dat gefluisterde zinnetje in het voorbijgaan me altijd bij gebleven. Waarom weet ik niet. Nu hield ik altijd al van schrijven, al had dat als puber vooral de vorm van spannende correspondenties overal op de wereld. Dagboeken bijhouden, daar hield ik niet zo van. Dan had je een dagboek en dan had je de zorg dat die niet door anderen gelezen zou worden.

Nu had ik al genoeg zorgen aan mijn kop op die leeftijd, dus die dagboek bleef gesloten. Mijn schrijfijver kon ik daarom alleen maar kwijt tijdens de sporadische opstelopdrachten op school. Dat was elke keer weer feest. Het schrijven, het bijschaven en het vervolgens heel netjes overschrijven van het slordige klad. Het terugkrijgen van het opstel was ook al een feest, want ik kreeg hem meestal terug van een glunderende meester of juf.

Nou ja, en toen brak het blogtijdperk aan. Wie had dat nou gedacht. Nu was het elke dag feest. Maar dat wie schrijft, blijft…dat is dus niet waar.

Deze week heb ik tot mijn verbazing ontdekt dat twee blogs tegelijkertijd in as zijn opgegaan. Mijn tweede blog op weblog.nl en mijn derde blog op vk. Zij zijn niet meer en zullen nooit meer zijn.

Ik schrijf nu op mijn vierde blog, WordPress…maar weet nu al dat schrijven niet blijft…in dit vluchtige digitijdperk.