De kinderen hebben eindelijk vriendinnetjes gemaakt in de buurt.
Gek genoeg allemaal blonde kopjes met roze schuifjes in het haar, of ze nou
drie, vijf of acht zijn.
Het is Sas zijn vurige droom geweest ook buiten te mogen spelen met kindjes.
Deze zomervakantie is die wens uit gekomen, dank zij een gemeenschappelijk miniveldje
achter ons huis. Zodra de zon zich even liet zien, vanaf begin augustus, zwermden de blonde feetjes over het groene gras en bereikten hun hoge stemmetjes mijn eigen kleine kabouters. Dat er tussen al die meiden geen jongetje zat, leek geen van beiden te deren. Veel te blij als ze waren dat ze niet meer enkel aangewezen waren op elkaar.
In de tuin hebben we een grote boodschappen tas vol speelgoed dat weg moet. Als ze even niet meer weten wat te doen, dan halen ze daar een of ander afgedankt speeltje uit. Lief heb ik gesmeekt nog even te wachten met het definitief weg doen van de rommeltas, geamuseerd als ik was door de aantrekkingskracht die deze zooi op de feetjes had.
Sas is in de zevende hemel en dat laat hij af en toe merken door de meisjes een wurgknuffel op te dringen, waar ze niet blij mee zijn. Toch is zijn instinct sterker dan zijn ratio. Had hij een week geleden zelf nog met zijn vader zijn speelgoed gesorteerd en het oude kapotte spul in de tas gedeponeerd, op het moment echter dat een van de feetjes iets uit de tas haalt, breekt de hel los. Want rommel of niet, het is en blijft van hem.
De feetjes fladderen weg en mijn kaboutertje is weer alleen.
Assyke's Blog 
Hij merkt zo al jong het verschil in denken tussen jongens en meisjes. Voor hem is het rommel, de meisjes willen hun creativiteit erop loslaten :-).
Dat zal het ook vast zijn en natuurlijk dat het niet hún speelgoed is,
die van een ander is altijd interessant
dank je voor je reactie, sorry dat ik nog zo weinig rondlees, ook bij jou,
maar het is hier druk druk druk
Leve de openbare veldjes achter huizen. Zo leren ze van elkaar, dat wat ouders hen niet kan leren. Het proefondervindelijke.Ook voor ouders een kans.Vanavond doe ik mee aan een spontane barbeque en lever een salade en zit tussen de ouders met kinderen in de leeftijd van mijn kleinkinderen.Elkaar leren kennen is nodig voor een buurt.Groet!!
hier in ons dorp zijn er ook wijken waar buurtbarbecues worden gehouden
nog afgezien daarvan kennen de meeste mensen elkaar wel, aangezien het merendeel
inheemsen zijn of al heel lang in hun huis wonen
En hoe was de barbecue en is je salade op?
Ik woon in een straat die rond een speeltuin loopt en iedere zomer komen daar de kinderen uit de buurt naar toe om te spelen groot en klein en jongens en meisje. Soms zijn er wat vaders bij die dan 2 teams maken en dan wordt er een potje gevoetbald. Zowel de jongens als de meisjes doen dan mee.
ik vind dat de leukste soort van woonwijken, mijn oog was ook gevallen
op een dergelijk straatje, de huisjes hadden iets van arbeidershuisjes, heel schattig
je kinderen spelen voor de deur met altijd wel een ander kindje die er voorhanden is
vraag me af waarom er niet meer van dit soort straten zijn
Ja van je eigen spulletjes kun je moeilijk afstand nemen als je nog zo jong bent. Daar mag een ander niet aankomen, al zijn ze nog zo feeëriek. Dus dan bescherm je je eigendommen en jaag je die anderen weg. Maar vlinders en feetjes komen altijd weer terug.
Ik vind het zielig, ze snijden zichzelf daar altijd mee in hun vingertjes
ze willen zo graag met iemand spelen, al was het maar met grotere broer,
maar het moeilijk afstand kunnend dan van wat zij van zichzelf achten
maakt dat heel lastig en frustrerend.
Hier in de buurt gaat het ook behoorlijk goed. Kinderen kunnen op de zeer autoluwe straat spelen en doen dat ook. Maar er zijn ook voldoende speeltterreintjes die goed gebruikt worden.
Nog wat leuker vond ik het een maandje terug op het Pompplein in Egmond aan Zee. Dat is hun dorpsplein en die was nieuw bestraat. Maar nu hadden ze eindelijk ook weer de waterpomp teruggeplaatst en die hadden ze op een leuke manier gepimpt. Je hoeft niet meer te zwengelen, er komt nu af en toe zomaar water uit. Kan via een bewegingsdetectortje zijn of gewoon op gepaste tijden. Onderaan zit nu rond de pomp een wateropvangbak en dat trok vooral de kinderen aan. Eerst een kaaskop van een jaar of 5 met een zusje van hooguit 7. Vervolgens een Marokkaans-Duits krullenkoppie van 3 jaar. Met zijn Marokkaanse vader (die bij de kinderwagen bleef) heb ik een tijdje gesproken. Ging allemaal goed, geen kik gehoord. Vervolgens nog 3 Japanse meisjes tussen de 3 en 9 jaar. Alhoewel dat moeilijker in te schatten is. Geen van die kinderen verstonden elkaar en toch ging het heel goed samen. En geen van die kinderen was bleu, allemaal hadden ze een beetje lef. Geeft toch een goed gevoel voor de toekomst. 🙂
Ouderwetse wijzen van spelen komt weer terug
die waterpomp is daar een van de signalen van:)
hier ook een waterpomp en drie afvloeiingen vanuit de waterbak
gelukkig wel een pomp met handbediening, dat is veel leuker
het water dat via de afvloeiingen op de grond spontane riviertjes
vormen is een wonder dat de kinderen blijft boeien
@Assyke: Dit is nog een zeer oude pomp en ik denk dat alleen de oudste hem in de oude staat had kunen bedienen. De zwengel is zwaar en zeker een meter lang. Nu gebeurde er het bedriegertjes-effect. Geen van die kinderen snapten wanneer en waardoor er zomaar af en toe water uitkwam. Naast het geknoei met water (dat immer leuk is) had dit toch ook een aardige aantrekkingskracht op die kinderen.
water en zand, gaat prima samen, doet het altijd !
en als je zulke leuke feetjes achter het huis hebt, blijven die vast wel terugkomen…. feetjes en kabouters gaan nl ook prima samen 🙂
niks zo aantrekkelijk als dingen die weg moeten …;-)
laat maar vlinderen die kinderen !
groetjes,
bert
Blijft moeilijk om je spullen los te laten… wel leuk om te zien hoe ze er mee om gaan…