We leven allen in leentijd.
De een iets langer dan de ander.
Het besef is er echter voor een ieder.
De ieder is de volwassene en zelfs de jongvolwassene.
Dieren en kinderen leven. En verder niets.
Ze zijn zich niet bewust van hun sterfelijkheid.
Ik vraag me af of dat de onschuld is, waar men het dan over heeft.
Niet weten dat er een begin en een eind is. Dat het begin een atoombom
vol energie is. De dood een leeg reservoir.
Wat doet het besef van deze gruwelijke hypotheek met ons?
De een zal zijn schouders ophalen en betaalt de rente.
De ander zijn schouders zijn zwaar beladen met aflossing en kijkt zorgelijk
naar de annuiteitentoekomst.
Leeft hij wel gezond genoeg? Haalt hij wel alles uit zijn leven? Laat hij zijn kinderen
welverzorgd maar vooral stevig geworteld in geluk achter?
Schuldenvrij wil hij zijn, straks op zijn sterfbed.
Of hem dat zal lukken, is een vraag die zijn schouders zwaarder maakt, jaar na jaar.
Gezegend kind en dier.
Assyke's Blog 
De evolutionaire sprong voorwaarts die ons besef gaf bracht ons zowel verwachting als angst. Zowel het vermogen tot empathie als dat tot haat. Besef is een uitvloeisel van denken, maar gebied ook zelf weer goed te denken over wat er mee te doen.
Die ander met al die annuïteiten is niet veel verder dan het kind en dier uit je schets. Of dan die ene met zijn rente.
Maar liever heb ik het kind en het dier dan, die weten van NU. Hoe dan ook.
Het streven is om van het leven geen tranendal te maken, soms best moeilijk, maar de grootste tegenstander is bij de meesten, ook bij mij, vooral mijn eigen persoontje.
Het is als met een feestje, de gastheer en -vrouw, zijn verantwoordelijk voor de ontvangst. Of de gast zich vermaakt, is de verantwoordelijkheid van de gast zelf. Zo is ook het leven. Je doet je best en bent er zo goed mogelijk voor de kinderen en de ander die je tegenkomt.Hoe dat uitpakt hangt van zo veel factoren af, dat doe je niet alleen.Naast liefde is het beste geschenk positiviteit en ja, soms is dat een klus.Groet!!
Mijn ‘leeftijd’ heb ik
niet geleend, zelfs niet zomaar
kado gekregen
Ik zie mijzelf als
een personage waarvan
het lijf al bestond
Voordat ik mij er-
over opwond met een mond
vol vuile woorden
Over een schepping
die mij zinloos voorkwam als’t
zomaar de geest geeft
In een wereld neer-
gezet die niet de mijne
was, in mijn spiegel
Pas toen ik doorkreeg
waarom die spiegel mijn plaats
en mijn tijd verzweeg
Kreeg ik het denkbeeld
van de oneindigheid van
het leven als geest
Die je kunt delen
met wie je maar wilt en die
je kan bezielen
Zoals de ander
dat kan doen met zijn geest
vrij van schuld en straf
De dood kun je zo
niet laten verdwijnen, wel
je licht fel schijnen.
groet,
marius
Mooie metafoor. Daar kan ik wel mee leven.
Ze schrijnen, Assyke, deze overwegingen, zo mooi door jou beschreven.
We nemen ze op onze schouders, als te betalen tol van het leven dat ons werd geschonken.
Gisteren nog spraken mijn wederhelft en ik nog over eindigheid, voorbereid zijn op de zorg voor elkaar, straks. Later.
Vandaag des te harder genoten en vastgehouden aan de kleine, fijne dingen die leven heten.
Eerlijk gezegd, ben ik er vrij nuchter in. Dood is dood en ik lig er niet wakker van dat het een keer gebeurt. Wat niet wil zeggen dat ik het leven zat ben.
Frans, Bar, Sprakeloos, Athy, Marius, Aad, Ingrid en Johan,
dank voor jullie mooie commentaren op mijn blog
Schuldenvrij, alsof hij niet geleefd heeft…