Maagdenvlies

Hij was het kwijt.
Haar vertrouwen verloor hij als eerste uit het oog. Vervolgens na een jaar of drie verscheen zijzelf ook niet meer in beeld.
Hij was opgelucht. Het doen alsof er niets aan de hand was brak hem toch wel op.  Waarom hij dan toch haar gezelschap bleef opzoeken, was hem zelf ook niet geheel en al duidelijk.
Was hij verliefd? Voelde hij zich door haar afgewezen en voedde dat zijn hardnekkigheid?
Al was hij een denker, in deze materie bleef hij het liefst aan de oppervlakte. Niet geheel ten onrechte vermoedde hij een stinkende diepte als hij zich verder waagde.

En toen kreeg hij die ene kans, een kans die hij onmogelijk kon laten liggen. Hij greep hem met alles wat hij in zich had en hij stak de zee over. Zij  was zijn grote geheime  weldoenster. Zo zag hij dat in elk geval. Hij was ervan overtuigd dat als zij van zich had laten horen de hele oversteek er nooit zou zijn geweest.  Haar ouders wisten dus nog altijd van niets.
Bij haar thuis verdween het cosmopolitische aura die zij om zich heen had gehad in zijn ogen. Ze was niet meer dan een schoolmeisje, strak gehouden door een wantrouwige vader, haar vrije tijd doorbrengend tussen de vier beschermende muren van het ouderlijk huis.
Na het eten ruimde zij de tafel af, waste de vuile vaat met de hand en ging zonder een kleine pauze tussendoor, de trap op naar zolder, op haar heup een grote zware wasmand. Tegen koffietijd kwam ze beneden en leek plichtmatig haar mokje in gezelschap leeg te drinken.
Zodra ze haar avondkoffie op had mompelde ze welterusten en verdween ze in haar slaapkamer.
Haar deur was altijd dicht. Zo jong als ze was en zo klein haar gezag in dit huis ook was, niemand leek het in zijn hoofd te halen zonder kloppen bij haar naar binnen te gaan. De eerste dag had hij die fout wel gemaakt en de blik waarmee ze hem had aangekeken bij zijn onaangekondigde binnenkomst was er een die je het liefst niet nogmaals onderging. Die ogen, of liever, die blik in haar ogen was hem in zijn thuisland nooit opgevallen. Zij was daar een meisje om te delen geweest en niet dit onaanraakbare vreemde nichtje.
En dus klopte hij. Elke vrije middag en elke avond. En hij deed wat haar vader ook deed. Hij ging bij haar zitten en wachtte op een vriendelijk woord. Die kwam niet. Bezoek na bezoek steeg echter wel de spanning. Hij was zover dat hij de nacht tevoren een thema bedacht waar ze over zouden kunnen praten. Jonge meiden thema´s, familie thema´s en zelfs politieke onderwerpen pluisde hij uit in de hoop iets te vinden wat het dikke vlies zou kunnen doen breken.
Waar dat toe zou kunnen leiden, was iets van later zorg.

.

assyke,
5 juli 2011

Advertentie