Over een maand blog ik twee* jaar.
Een peuter in de spiegel is mijn thuishonk.
Hier ben ik begonnen. Aarzelend.
Ik plaatste blogjes die niemand las.
Ik had bezoekersaantallen die soms uitsluitend uit mijzelf bestonden.
Toch genoot ik er van.
Ik plaatste bijvoorbeeld zondagavond een logje en de rest van de week was het spannend. Kwam er iemand lezen, kwam er iemand reageren?
En ja…soms gebeurde dat en dan slaakte ik een indianenkreet in de wasruimte waar toen onze dinocomputer stond. Dat kon ongestraft, want de kinderen sliepen twee muren verder.
Manlief hoorde de kreet echter wel en kwam dan even kijken, vragend wat er loos was.
Ik heb een reactie, ik heb een reactie!!!
Kinderlijk blij dus met het kleine beetje gehoor wat mijn verhaal had gehad.
Gefascineerd door de woorden die de ander had achtergelaten. Die kon ik dan drie, vier keer lezen.
Maar toch na een half jaar voor die ene reactie per week/per maand geschreven te hebben, dat ene oor die sporadisch kwam luisteren, werd ik toch wat onrustig.
En begon ik verder te kijken.
Ik kwam op een vlaamse blogsite terecht. Ik las daar wat. Vond de sfeer erg gemoedelijk en close. Als ik eens reageerde, kwam er spontane antwoorden terug. Ik voelde me al snel thuis en uiteindelijk besloot ik daar een zusblogje te starten van Een peuter in de spiegel. Zelfde achtergrond, zelfde thema: mijn worsteling met het moederschap moest het uitgangspunt zijn. Daar heb ik een jaar lang genoeglijk geblogd.
Genoeglijk omdat ik me verre hield van afschuwelijke vetes die werden uitgevochten op diverse collegablogs. Politie die werd ingeschakeld, onderzoeken die werden gestart naar de mogelijke identiteiten van de stalkers. Stalkers die er van werden verdacht een medeblogger te zijn. Een lastig iets. Want zo groeit er al snel een situatie dat iedereen per definitie verdacht is.
Ik vond het niet meer leuk en besloot terug te keren naar mijn stille maar probleemloze Een peuter in de spiegel.
Met pijn in het hart, dat wel, want inmiddels had ik op vlaams grondgebied warme contacten opgedaan met een paar lieve blogsters. Ik ben ze lang blijven bezoeken, af en toe mailen. Maar op een gegeven moment bezocht ik ze minder en minder naarmate ik meer opging in de vitale blogsfeer op weblog.nl. Gelukkig is dat niet helemaal ten koste gegaan van de oude contacten. Als je elkaar blogsgewijs niet meer dagelijks kan ontmoeten, dan zijn er gelukkig nog andere mogelijkheden.
Een peuter in de spiegel begon te leven, werd een plek waar dagelijks geblogd werd, waar ik andere bloggers ging lezen en volgen. In eerste instantie voornamelijk bloggende jonge moeders, die vooral over de sores van het gezinsleven blogden, net als ik. Maar allengs verbreedde mijn belangstelling zich en kwam ik op blogs die weinig gemeen hadden met de achtergrond van mijn site.
En juist in deze mengelmoes van andersbloggenden raakte ik verstrikt in een soort familyclan. Een klein groepje van elkaar dagelijks opzoekende bloggers die geen onderwerp schuwden en dol waren op discussie. Soms was de toon hyperserieus, dan weer luchtig en plagerig en soms raakten we zelfs in conflict met elkaars gevoeligheden. Meestal werden die kleine misunderstandings beslecht door een enkel mailtje over en weer. We waren elkaar zo goedgezind, dat je blindelings er van uit kon gaan dat de intentie van de ander goed was. Dat de ander eens uitglijdt en je onbedoeld kwetst, is iets wat tot de mogelijkheden moet blijven behoren. Want we kennen de ander nou eenmaal niet door en door en in de meeste gevallen zelfs enkel digitaal. Maar als je uitgaat van de goede intentie van de ander mag het ook. Hoeft een verkeerd gevallen woord niet een eigen leven te gaan leiden. Want het vertrouwen is zo groot dat je elkaar er op durft aan te spreken. En dat gebeurde ook.
Ik denk dat we ons lieten meeslepen. Ons digitaal contact begon iets utopisch te krijgen, we spraken hoge verheven idealen uit…gewoon voor de grap natuurlijk…maar toch…
Binnen het groepje had ik ook mijn speciale contacten. Contacten die niet meer enkel vrijblijvend of utopisch waren. Maar die verder gingen.
En dan gebeurt er iets.
Het rommelt in Utopia. Wrijvingen. Onbegrepen mails.
En zoals dat in een klein groepje gaat heeft dat effect op iedereen in het groepje in meer of mindere mate. Op de een of andere manier raakt iedereen er bij betrokken.
Utopia begint scheurtjes te vertonen.
Maar Utopia is slecht een illusie, een luchtkasteel
De bewoners echter van het voormalig luchtkasteel zijn van vlees en bloed.
Utopia de rug toekeren is ook de fijne warme mensen de rug toe keren. Want het contact bestond bij gratie van Utopia.
Naschrift:
en zo kwam ik bij vkblog terecht
11 april 2010
*in mei blog ik drie jaar
Assyke's Blog 
Dit viel mij op: En juist in deze mengelmoes van andersbloggenden raakte ik verstrikt in een soort familyclan.
Wat bedoel je hier mee…?
Is dit VK-blog nu nog je enige blog?
Beste Assyke….dat heb je weer mooi weergegeven!
Je bloggeschiedenis…..en leermomenten……want dat zijn ze.
Reflektie….en een verhaal….een geschiedenis……ze zijn altijd goed om op een rijtje te zetten….en weer verder te gaan; ))))
Vriendelijke blogavondgroet!
@Robert Kruzdlo
als je de zinnen ervoor leest, begrijp je misschien de context
ik was een mama-blogster, schreef vrijwel alleen over de dingen die ik tegenkwam
tijdens het opvoeden, het moeder zijn
en las ik ook enkel moederblogs
totdat ik mijn horizon begon te verruimen en op politiekgetintere blogjes terechtkwam,
daar was het zo levendig en het groepje zo klein en close dat het bijna iets familieachtigs begon te krijgen
dus andersbloggenden, want ik schreef nog altijd niet over politiek
Je manier van schrijven verraadt een behóórlijk analytisch vermogen. Dat je dat vervolgens ook zo kan opschrijven vind ik knap.
Gelijke gesprekstof kan prettig zijn in de blogwereld. Ik houd ook het liefst contact met blogger die enigszins op dezelfde frquentie zitten. Daarom lees ik nu bij weblog.nl het vervolg van Zilver. 🙂
Hoi Meis, eindelijk lukt het me om te reageren.
Mooi beschreven Ass, Ik zelf ben anders begonnen dan jij.
Leo heeft me mee gesleept naar blogland, en hij heeft me kennis laten maken met jou en anderen. Je bent gegroeid. echt waar.
Je was overal jezelf, en ik heb het meest om jou moeten lachen hoe je commentaren gaf ; altijd gezellig.
Nu stijg je zelfs boven mij uit.
Ass, we komen beschuit met muizen eten hoor!..schiet ff op nou:))
het naschrift…
kom je zo niet aan de bouw van een nieuw utopia, of stel je je grenzen nu anders?
Och, vkblog is toch ook een tikkie utopia?? 🙂
@Zelfstandig-journalist
nou ja, je weet van Proza, die ligt even stil
bedoeld als experiment
en voor de rest heb ik een soort van back up van mijn vkblog verhalen
bij wordpress, voor het geval ooit VKblog definitief uit de lucht wordt gehaald,
ben daar op WordPress overigens niet sociaalbloggerig actief
Je kunt niet alles tegelijk doen. Je bijdragen zijn in ieder geval veilig voor het geval dat :-).
Ik ben ook ooit begonnen bij web-log
Fototechnisch kan er meer,
maar er komt veel minder volk.
Ooit hadden ze ook een voorpagina met de titels van andere blogs,
maar die kan ik niet meer vinden.
Op het VKblog is niet alles ideaal,
maar er is wel leven in de brouwerij 😉
(is het al week 39?)
Gewoon doorgaan, afentoe pauze nemen, hoogte- en dieptepunten accepteren, …. en een andere/tweede identiteit kan ik van harte aanbevelen….
Is uiteindelijk het VKblog toch de plek waar je je het best thuis voelt na al die omzwervingen?
Daar lijkt het wel op!
Ja, vind je het hier beter?
Ik heb ook wel elders gekeken, maar hier bevalt me het nog steeds het beste, hoewel die massahysterie van dat vkblogdagengedoe me wel begint te vervelen
Zou best wel willen weten hoe je zo’n backup maakt, je weet maar nooit met die krantenfusies tegenwoordig. 😦
De link van dit log even naar Frans mailen?
Ik snap niet hoe iemand zonder inspiratie, idee:en en dus met een leeg hoofd in afwachting van een nieuwe wereldburger, zo helder het verleden kan analyseren. Mijn complimenten. Of ben je toch een ander:-)
Er is ruimte genoeg in buik en hoofd, blijkbaar.
En nu, hoezee, en heleboel reacties, hoezee, hoezee…(maar wat moet ik ermee? Of vraag je je dat nooit af:-)
Groet, maar weer en tot de volgende keer, maar weer.
@Allen
ik antwoord jullie morgen, ga nu lekker slapen
@Oliphant
??????????
🙂 Herkende me wel in dat eerste stuk. Lekker nog zo wat jaartjes doorgaan!
Ik ken je natuurlijk vooral al een totaal soort vrouw. Iemand die mooi schrijft, maar vooral heel vrouwelijk. Voor wie discussie eerder een last is dan een lust. Een mens van vlees en bloed, met gewone mensen dingen die soms zo belangrijk kunnen zijn. Maar ook iemand die gek is op verhuizen. Je virtuele verhaal ging van hot naar her en al die trouwe fans maar zoeken. Dat er wel eens een discussie uit de hand liep was zeker waar. Toch altijd (met een enkele uitzondering) binnen de grenzen van het betamelijke. Omdat de eerste steen altijd moet worden gegooid door hen die zelf niet vrij van zonden zijn. En dan helpt het niet. Maar sten in jouw richting zijn nooit gesmeten naar ik weet, waarom ook. Zelfs in Utopia wordt je nog op handen gedragen hoor…en terecht! Overigens, als ik me zelf nog eens goed bekijk, ik ben een man hoor, en wordt door de tekst toch een beetje gediscrimineerd, alsof alleen vrouwen goed leesvolk zouden zijn….foei toch!