Was ik ooit een jongensachtige jonge vrouw;
dol op spijkerbroeken en wars van sieraden;
had ik regelmatig vuistontmoetingen met de mannelijke helft van de lagere school; sparde ik tijdens het wekelijkse karate uurtje liever met jongens dan met de veelvuldig au roepende meiden; voelde ik me tijdens feestjes opgetuigd als een kerstboom en ging ik liever in mijn oude vodje; trokken activiteiten zoals bergbeklimmen of parachutespringen me in theorie meer dan het verschrikkelijke en daadwerkelijke zaterdagmiddagwinkelen…
Hoe komt het dan dat de laatste zes jaar, ik degene ben, die drie maal negen maanden zwanger is, oxytocine produceer opdat ik borstvoeding zou kunnen geven, als een oermoederdier kinderen produceer waar ons huisje mee gevuld wordt. En waarmee het voortbestaan van de mannelijke familienaam gewaarborgd blijft.
Kinderen die mij vervolgens mama noemen en hun vader papa.
Maar wat is eigenlijk het verschil tussen mij en hun vader. Had ik soms moederlijke of vrouwelijke neigingen? Neigingen die je bij een man niet veronderstelt. Vanzelfsprekend.
Wat maakt de man tot vader?
Hoe vaak wordt er na de bevalling niet gezegd dat de baby sprekend zijn vader is?
Dit opzettelijk benoemen van een uiterlijke overeenkomst met de man bij het kraambed, schijnt overal ter wereld voor te komen.
Negen maanden lang is de omgeving immers getuige van het toekomstige moederschap van de vrouw. De man kan beweren wat hij wil. De vrouw kan beweren wat zij wil. Maar getuigen van zijn vaderschap zijn er niet. Tot voor kort.
Nu kan in deze hightech tijd bij grote en ontwrichtende twijfel dna onderzoek worden gedaan, om de vervelende onzekerheid weg te nemen.
Bij de rest van de gezinnen is het vaderschap uitsluitend gebaseerd op vertrouwen. De man moet er maar van uitgaan dat zijn vrouw uitsluitend zijn zaad in haar droeg ten tijde van de ovulatie.
Wat maakt deze man dan tot vader?
-Zijn kostwinnersschap?
-Zijn trouwe gang naar de verloskundige afspraken?
-Zijn band met de moeder?
-De zorg voor de kinderen?
En stel dat deze man werkloos is.
Nooit mee is gegaan naar de verloskundige.
Niet zo´n geweldige band met de moeder heeft.
Vindt dat het de taak van de moeder is om voor de kinderen te zorgen.
Waar ontleent deze man zijn vaderschap aan, zijn verbondenheid, zijn rechten?
Assyke's Blog 
De wederzijdse erkenning dat hij de vader is, maakt hem tot formeel de vader.
Dat er daarna meer komt kijken om de functie van vader in te vullen lijkt me
belangrijker. Kan de pleegvader van een kind ook echt de vader zijn, net als de
pleegmoeder de moeder. Voor velen is dit zo.
In feite nergens aan. Maar ja de mannen zijn nog steeds de baas, dus krijgt het kind de naam van de vader. Ook al doet die vader niets.
ik ga het aan mijn kinderen vragen.
@Martin
mooi zoals jij dat formuleert
toch blijft het een curieuze mysterieuze zaak, hoe de vaderlijke loyaliteit of zelfs vaderlijke
liefde en absolute toewijding tot stand komt
" Dhr. Groninger, loket 10 voor erkenning van de ongeboren vrucht " , riep de ambtenaar in het stadhuis.
Toen wist ik dat het niet meer stuk kon.
een vader is een levend wezen van mannelijke kunne die zich, al dan niet gewild, toegang verschaft tot de vrouwelijke schachten en daar zijn eigen zaad oppot in de hoop dat het resultaat er mag wezen en hij zich in dit resultaat herkent.
@antoinette
dat klinkt wel heel magertjes
helemaal niets?
jij als natuurkenner zal toch wel weten wat Zijn Aandeel is?
Ho ho…de mannelijke familienaam voortzetten,
je leeft wel in Nederland waar je sinds (nèt) vóór jouw eerste zwangerschap ook voor je moeders achternaam had kunnen kiezen (die haar vaders naam is, volgens de macho-traditie, maar het begin is er in elk geval).
Misschien troost het je dat ik precies 37 jaar geleden dacht zes weken na de geboorte van mijn tweede kind op mijn werk terug te kunnen keren, en dat toen de helft van mijn collega’s hun rug naar me toekeerde:
dat ik daar werkte met één kind (waar mijn free lance werkende man thuis voor zorgde) vonden ze tot daaraan toe, een moeder van twee kinderen die werkte, die kotsten ze helemaal uit.
Het was geen onbenullige baan, ik zat op de redactie van een dagblad.
Emancipatiemolens, ze malen langzaam. Maar toch zeker.
@Selma
emancipatie is iets van de laatste paar jaren, verwaarloosbaar
ik heb het over een eeuwenlange claim
en bovendien is deze emancipatie nogal grensbepaald
mooie vraag. We hebben negen maanden achterstand in te halen. Onbegonnen werk. Een beetje je best doen helpt. Dat wel. Jouw schets van de werkloze, ongeinteresseerde, luie, niet zorgzame vader vind ik wel leuk getypeerd door ghijsa, hoewel ik haar woord "eigen" wat overbodig vind.
@lebonton
ik denk dat daar de clou zit
en toch is ook de papabeleving voor kinderen
veranderlijk, afhankelijk van de tijdsgeest
@Cees Groninger
emotioneel moment lijkt me
@Ghijsa
dan is het voor hem efficienter zoveel mogelijk vrouwelijke spaarpotjes te vinden
@vogelman, de echte
ik denk dat ze met "eigen" het heel mooi ironiseert
lees de bijbel en de koran
Goeie vraag!
Van mij geen antwoord….
Laat ze zelf maar iets bedenken.
(mijn oudste zonen zijn uiterlijk echt klonen van papa, dat wel. Twijfel is uitgesloten)
Ik ken kinderen genoeg die hun biologische vader minder belangrijk vinden dan hun ‘adoptievader’. Zou het hem niet gewoon zitten in de hoeveelheid liefde die een kind ontvangt? Kinderen voelen dat zelf meteen denk ik.
shit, assyke,
dat je mijn werkelijke ervaringen afdoet met 3 badinerende woordjes.
Bah dom en jammer.
Wat mij betreft ging het om iets wezenlijks.
@Selma
ik reageerde op de eerste alinea
dat vlak voor de geboorte van mijn eerste ik het recht had op het geven van de moedernaam
het persoonlijke stukje in de tweede alinea, heb ik gelezen, maar daar vooralsnog niet op gereageerd
het feit dat ik daar (nog) niet op gereageerd heb, betekent niet dat ik badinerend doe, vind dat nogal een
overhaaste conclusie
@Catharina
vertrouwen en gelijkenis spelen inderdaad een grote rol
in de erkenning van het vaderschap
en op zich is dat misschien wel juist heel beschaafd
al zijn er veel religieuze wetten voor nodig geweest om
de eerste basis te leggen voor de onaantastbaarheid van het vaderschap
voor mij is het een teken dat het in de natuur nooit zo bedoeld is geweest
hoewel je bij veel vogelsoorten weinig discussie ziet over het vaderschap
trouw, loyaliteit en verantwoordelijkheid zijn daar vanzelfsprekend
@op zoek naar morgen
wat ik zelf ervaren heb, is dat de aanwezigheid direct of in elk geval binnen niet al te lange tijd
na de geboorte een belangrijke rol speelt
zowel voor de vader om zich te kunnen binden als voor het kind om die emotionele afhankelijkheid
te ontwikkelen
en al heeft een adoptievader een extra achterstand, hij is wel extra gemotiveerd
om geaccepteerd en erkend te worden door het kind
en zal daar misschien wel meer tijd en liefde in steken dan sommige biologische
vaders doen
Een blog voor mij als man om mijn rol, ook in het verleden, nog een kritisch te beschouwen..
ik heb overigens nooit klachten gehad over m’n vaderschap
wel over menselijk gekluns..
@View
ik kan boeken vol schrijven over mijn gekluns
vooral ook als moeder
ergens las ik op het blog dat wijsheid aangeboren was,
dat geloof ik niet,
het is een levenslang proces
dit blog gaat oppervlakkig gezien over mannen en hun claim op het vaderschap
maar het gaat net zo goed en misschien wel meer
over de vanzelfsprekendheid waarmee vrouwen moederlijke eigenschappen
worden toegedicht
Assyke, natuurlijk weet ik wat de vader bijdraagt, maar er zijn genoeg vaders die het daarbij laten, helaas.
http://www.lulu.com/product/pocketboek/koetjes-en-kalfjes/13570952
leuk blog, ab!
De vrouw moet toch weten wie de potentiële vader(s) kan/zouden kunnen zijn :-).
Vaders maken er vaak en potje van.
en toch is ook de papabeleving voor kinderen
veranderlijk, afhankelijk van de tijdsgeest
heb je gelijk in, blij dat ik net terug ben van dochterlief helpen met een klus in huis.
Mijn vader was altijd met zijn eigen ding bezig.
Maar als er paniek was, was ie m’n vader.
misschien is het een titel die je moet verdienen – al zou je dat omgekeerd ook kunnen stellen natuurlijk, 9 maanden een kind dragen (soms ook moeten) maakt ook niet steeds een geëngageerde moeder (ik kan in mijn leven en omgeving wel een paar moeders aanduiden die die naam niet echt verdienen …).
Of misschien moeten we een onderscheid maken tussen vader & moeder (genetisch) en papa & mama (zorgend) ?
in het beste geval zou het dan over dezelfde persoon gaan (zo’n beetje als in het verschil tussen sex & liefde … ;-))
Die band zal wel blijken, althans hoe sterk dat die is. Ik zou me er niet druk over maken. Maar dat is misschien het gemakkelijke antwoord van iemand die nooit in die omstandigheden is geweest.
Tja, ‘deze’ man ken ik niet natuurlijk. Dus geen antwoord van mij waaraan hij het allemaal ontleent
In het algemeen is het antwoord duidelijk. Jij bent de moeder van de twee vanwege biologische redenen. Of je nou vroeger als jongetje hebt lopen ravotten of niet, jij hebt de baarmoeder en hij niet.
Als de man de vrouw – en later misschien zijn kind – links laat liggen, en zich concentreert op het buitengebeuren: centjes verdienen, met vrienden op stap, dan wordt het moeilijker in te voelen dat de goede man ook emotioneel ‘papa’ is. Heel erg individueel bepaald hoe je daar tegen aan kunt kijken, ’t is ook een kwestie van wat moeder en kids verwachten, en hoe zich dat later gaat ontwikkelen en misschien zelfs wel weer recht trekt.
@antoinette
het ging mij om het biologische belang
of er afgezien van het zaad
de vader verder nog een rol speelt
@partout
niet duur
misschien bestel ik hem wel
weet nu hoe dat werkt met ideal;-))
@zelfstandig_journalist
hallo!!!
als je als vrouw wisselende contacten hebt
en je raakt onverhoeds zwanger
hoe moet je dan weten wie het was?
dat wordt een heel teruggereken
en dan nog blijft het onzeker
@Paco
moeders ook
(ik niet uitgezonderd)
maar voor een man lijkt het me moeilijker om er geen
potje van te maken
omdat er zoveel hormonale input ontbreekt
@lebonton
:-)))
@Reintje
en dat is wat ik bedoel met tijdgeest
in mijn reactie aan lebonton
vraag me af of dat tegenwoordig voldoende is
om een kind in zijn aandachtsbehoefte te bevredigen
Assyke,
Je hebt een boel verhalen in je. Je dwingt de lezer om te speuren tussen je woorden, je zinnen.
Dan gaan er werelden open, zo lijkt het.