Nonfictie – Leyla

We zijn net een dag of tien in fes of we krijgen bericht dat Leyla in het ziekenhuis ligt.
Een paar dagen daarvoor hadden mijn man en ik haar moeder nog zien lopen. Door de drukte in het verkeer lukte het ons niet op tijd om te keren.
We waren nog niet bij haar op bezoek geweest en ik had haar door mijn eigen afwezigheid van vier jaar nog altijd niet gefeliciteerd met het huwelijk van haar enige dochter.
De moeder van Leyla, ik zal haar A. noemen was ooit een goede vriendin van mij, in de tijd dat we zelf nog jong en springerig waren. De paar zomers die we samen hebben doorgebracht zijn voor altijd in mijn geheugen gegrift.
Wat A. vooral typeert is haar lach. Ze heeft een bijna dwangmatige behoefte aan lach en ontspanning.
Jaren later, toen het met mij zelf niet zo best ging en ik wist dat zij zelf ook maar net uit een diep dal was gekropen, kon ik daar niet meer goed tegen. Haar schaterlach kwam me geforceerd over. En ik kon me niet voorstellen dat ik me daar nooit eerder aan had gestoord.
Nu terugkijkend besef ik dat we uit elkaar waren gegroeid. Al was ik wel op de hoogte geweest van haar moeilijkheden, zij was dat niet van de mijne en daardoor kon ze nauwelijks inspelen op mijn sterk veranderde uitstraling.
Zij leidde haar leven, was inmiddels uitgehuwd, tegen haar zin en ondanks een hoop verzet en kabaal, kreeg ze met deze haar opgedrongen man een paar zoons en deze ene dochter.
Ik zag haar nog maar weinig. Mijn leven in nederland was te turbulent en slokte me helemaal op. Marokko was ver weg en er kwam zelfs een moment dat ik het gevoel had, dat Marokko onbereikbaar voor me was. Er scheidde mij en mijn geboorteland meer dan enkele kilometers grond en water.
Afgesneden van familie en oorsprong werd mijn binnenste een lege schelp, een schelp die enkel nog vuil en modder aantrok, maar waar niets meer wilde groeien.
Het weekdiertje zelf was allang geleden op zoek gegaan naar een ander tehuis.
 
Dus daar liep A., slechts twee jaar ouder dan ik.
Jammer…ze is uit zicht, zei mijn man, ik denk dat ze op weg was naar het huis van Laila, want die moet hier ergens in de buurt wonen.
Echt waar, vroeg ik verbaasd, om me heen kijkend.
Al wat ik zag, waren grote villa’s.
In mijn familie kwamen dit soort grote huizen niet voor.
Nou ja, maakt ook niet uit, we moeten maar even een strak programma maken, dan kunnen we hen één dezer dagen op zoeken.
Dat was een goed idee, vond ook mijn man.
We zouden een paar dagen later naar de Sahara vertrekken en wie weet hoe lang die reis zou duren. De vakantie was immers zo om.
 
Ik overlegde met mijn moeder of ze met ons meewilde als we naar A. gingen. En A. zou ons dan ook meteen het huis van Leyla kunnen wijzen.
Toen ik deze vraag aan mijn moeder voorlegde keek ze me verdrietig aan.
Ze had juist die ochtend een telefoontje ontvangen.
Leyla lag in coma…