Hij had weer huisgehouden.
Beneden was alles grijs en groezelig van versplinterd hout en venijn.
Wel was het rustig, ik hoorde niets.
Ik zat op mijn kamer en was nog niet blauw, maar dat zou snel komen.
De komende dagen zou ik de vele kleuren van het spectrum kunnen aanschouwen op mijn tere huid. Ondanks alles een wonderlijk verschijnsel.
Ik maakte me zorgen over mijn kleine broer. Hij was buiten en was zich van niets bewust. Die ochtend had hij het huis verlaten en was alles oké in zijn kinderbrein. Hij was laat. Hij was niet thuisgekomen voor de lunch. Alleen al dat gegeven zou voldoende reden zijn om ook hem kennis te laten maken met alle kleuren van het spectrum.
Kennis maken. Wat een ironie.
–Boe! Boe! Boehoe! Domme koe!
Daar was hij weer.
Onder aan de trap. Mijn hart stopte met slaan.
Nee…hij kwam niet naar boven. Wat een opluchting. Ik zakte door mijn knieen en zocht steun tegen de koele muur achter mij.
Ik sloot mijn ogen en liet de afgelopen uren de revue passeren. Bij elk woord en bij elke stoot of slag ging er een rilling door mijn lijf. Maar huilen zou ik niet. Dat had ik mezelf al jaren geleden beloofd. Mijn tranen waren niet voor hem. Hij had al genoeg voldoening van zijn doen en laten. Maar mij kreeg hij niet.
Zijn eerste grief betrof mijn haar. Dat knipje dat hem niet beviel. De pony die naar achter was vastgezet met die knip.
Ik stond op om uit het raam te kijken. Mijn broertje kon elk moment thuiskomen.
Daar was hij, vrolijk een deuntje fluitend. Ik gaf hem een seintje, onze broer-zus code voor gevaar. Even bleef hij staan. Toen draaide hij zich om en liep terug.
Dag broer. Het is beter zo.
We-300 Opkomen
Advertenties
Mooi indringend verteld.
Broerlief zorgde voor veel onrust..?
Mooi en mooi staccato geschreven.
Wordt vervolgd?
Hoe oud waren jullie toen?
Wow…dit komt binnen! Magistraal verwoord, schokkende inhoud. Wat je met die kleuren doet, dat maakt het nog tastbaarder.
@vogel-vrij
Zoals jij ook wel weet, is een verhaal
soms meer fictie en minder verleden
en soms meer verleden en minder fictie
het is de vrijheid van de schrijver om dat in het midden te laten;-)
Je hebt al eerder over je broer geschreven.
Ik denk dat je niet over de spil schrijft.
@antoinette
dank je wel
doet me goed
@smokey
het zou een oudere broer kunnen zijn,
maar ik denk eerder dat het de vader is
of het vervolgd wordt, weet ik niet,
maar het einde biedt daar wel mogelijkheden toe
@vogel-vrij
het is fictie;-)
het jongetje zal een jaar of negen zijn
en het meisje twaalf
stel ik me zo voor
@wattman
als een magistale schrijver met complimentjes gooit
dan mag ik me best vereerd voelen
dank je
knuf voor ceetje
@Assyke: ik heb hem nét doorgegeven. Hij kwijlde in mijn gezicht. Hoe doe ik dat virtueel teruggeven?
@wattman
de kwijl hoef je niet door te geven, ook niet virtueel
ik zit hier al genoeg de godganse dag onder speeksel en andere lichaamssappen;-))
maar bedankt!
@Reine
hoe bedoel je?
ik snap de laatste zin niet zo goed
Sorry Assyke, ik heb het verhaal de vorige keer vervolgt maar dat kan niet iedereen waarderen.
Ik heb dus gewoon (weer) voor mijn beurt gesproken.
Wat ik mis is een vaderfiguur.
@lieve cryptische Reine
je hebt het verhaal de vorige keer vervolgt?
wie zegt dat je voor je beurt hebt gesproken?
Je reactie was mij niet helemaal duidelijk, dus vroeg ik om wat uitleg;-))
@Reine
er daagt me iets, dat ging om het verhaaltje in de auto
je had toen een legionairvervolg geschreven
dat klopt, werd dat niet gewaardeerd?
zoiets staat me niet bij
Sorry maar ik word helemaal zenuwachtig nu want ik heb me weer eens een gesprek
aangehaald waar ik moet verantwoorden dat ik wellicht heb zitten zwammen.
Wat denk je van een cappucino op de volgende bloggersborrel?
@reine
je hoeft niets te verantwoorden
je maakt het jezelf wel erg moeilijk, lijkt het soms
mag een espresso ook?
Expresso, prima.
dat had ik me ook kunnen herinneren.
Ja soms maak ik het mezelf te moeilijk.
Ik ben gewoon een uitslover, een onhandige uitslover dan.
Mooi, die broer-zus relatie waarin men voor elkaar opkomt.
Echt? Wil je dan nooit meer zulke beklemmende fictie schrijven! 🙂
Ik dacht echt dat het een fragment uit een oud dagboek van je was….
Enfin, het bestaat, dat weten we allemaal. Maar gelukkig heb jij het niet aan den lijve ondervonden.
@Reine
sommige uitslovers zijn best schattig;-))
@zelfstandig_journalist
in benauwde tirannieke gezinnen heb je vaak
solidariteit tussen de kinderen
maar dat is niet altijd zo gunstig voor de kinderen
indringende fictie, je brengt het heel dichtbij
de oudste haalt de kolen uit het vuur en vangt de meeste klappen op.
Ik voel opluchting dat het gelukkig niet echt was.
Maar bedenk me nu dat het in heel veel gezinnen wel echt is…
Goed dat je het onder de aandacht brengt. Als je het zelf hebt meegemaakt,
kan je er denk ik ook niet zo gevoelig over schrijven, dat doet te veel pijn.
Daarbij zetten veel kinderen hun ‘hoofd uit’. Details gaan dan (gelukkig) verloren.
@dianne
goed gezien
zo is het…
en toch die klappen die weggehouden worden van de jongste
komen daar uiteindelijk via een omweg toch terecht
al was het maar vanwege de sfeer, de suggestie
dank je voor je begrip
@verbaas
nee, details gaan niet altijd verloren
soms werkt de geest op zulke momenten extra scherp
omdat je waakzaam moet zijn
het gaat om het soort ervaring
tijdens sexueel misbruik is het voor lijf en geest beter
je hoofd stil te zetten
maar tijdens ander soort geweld…geweld wat op de loer ligt
is waakzaamheid juist geboden
zie verder mijn antwoord aan Vogel-vrij voor verdere antwoord
op je vraag
We-300 is een uitstekende manier om zo afstandelijk mogelijk een verhaal te vertellen
daarom gebruik ik deze verhaal vorm ook graag
Aangrijpend door de afstandelijkheid van de vorm. Ik kende We-300 niet. Je kunt veel verschillende dingen, ben je op zoek naar je (=jouw) vorm?
@blew
ik ben wel op zoek naar de voor mij meest geschikte vertel/verhaalvorm
voorlopig vind ik die in de WE-300, dat is niets anders dan een kort verhaal met
exact 300 woorden, de titel niet meegerekend
de titel mag niet in de tekst voorkomen
en het eind moet iets verrassends hebben, uiteindelijk kun je dat zelf invullen
in mijn widget zie je wie die We-300 opdrachten geeft
deze maand was de opdracht: Opkomen
Oi verdrietig verhaal, in al zijn mystiek.
Zeker niet met afstand geschreven.
Dat is bullshit.
Je zit er midden in.
Je bent aan het verhullen.
.
Assyke, zeer ontroerend.
Je schrijven uiterst doeltreffend.
@jezzebel
er is afstand in tijd
beklemmend, assyke
moedig van je om huiselijk geweld zo op de huid
weer te geven
als vorm (in 300 woorden je leven ‘afronden’) ook zeer raak
ik zou niet kunnen stoppen met schrijven bij zo’n thematiek
@joostx
dank je
ben blij met je woorden
@marius van Artaaa
in de tijd waarin dit verhaal speelt
was je als gezin letterlijk overgeleverd aan de tirannie
van een huisgenoot
er was geen bescherming van overheidswege
dat is nu, sinds 2003 veranderd, met de komst van de nieuwe
wet "Huiselijk Geweld"
(consultatieburo)artsen, schooljuffen, politie zijn nu veel alerter
en zullen eerder ingrijpen
die alertheid daarvan ben ik wel eens bang dat die teveel doorslaat
waardoor ouders niet meer de vrijheid voelen hun kind op te voeden
zoals ze dat zelf willen
maar kinderen zijn nu beter beschermd tegen geweld thuis en dat is al een heel
goede zaak
wat je zegt over de we-300,
zo ervaar ik het dus ook, zonder de beperkende kaders van dit verhaal
zou het al heel snel te lang worden, omdat je zoveel te vertellen hebt
en bovendien is het dan moeilijker om je emoties onder controle te houden
@verbaas
geen sorry, niet nodig
alles wat we schrijven bevat een mengeling van waarheid en fictie
zou je enkel waarheid schrijven dan zou het op een procesverbaal gaan lijken
maar ik probeer twee vliegen in een klap te vangen: het verleden ordenen in kleine
hapjes en tegelijk mijn schrijfstijl te verfijnen
dat kan heel goed door middel van bloggen
dat mensen dan vanzelfsprekend gaan vragen of het waar gebeurd is, is begrijpelijk
doe ik ook, als ik iets bij een ander lees wat me aangrijpt
maar eigenlijk gaat het daar niet om, het gaat er om dat je iets kunt overbrengen
door middel van fictie, in dit geval beklemming, machteloosheid en tegelijkertijd
de macht die kinderen toch ook hebben
Mooi beschreven momentopname, hoeveel jongeren leven er niet in dit soort omstandigheden… De daders als ze te oud zijn en niet meer de kracht hebben om te slaan, worden ze opeens zielig.
Die vader was er al eens eerder. Ook
toen schreef je een heel mooi stuk.
Mooi verteld!
Leuk dat je ook meedoet met WE-300!
Ik doe er lagner over om wat te verzinnen.
Maar ik heb nog ruim 3 weken de tijd!
gr eva
@paul nijbakker
klopt, dan worden ze zielig, dat heb ik vaak gezien
blijkbaar kunnen ze wel empathie voor zichzelf opwekken
en niet voor hun slachtoffers
@martin
de vaderfiguur…je brengt me op een idee
misschien kan ik het onderbrengen in een soort serie
weet alleen niet hoe dat werkt met de instellingen
ik zie het wel bij andere vkbloggers, dat ze dan bepaalde series
onder één noemer in een widget onderbrengen
@Eva
ja, raar is dat
maar als ik een titel aangewezen krijg
dan schrijf ik het verhaal in een half uur
zonder titel, zonder opdracht komt er bijna niets uit mijn pen
de we-300 biedt je een structuur, dat is heel prettig
en een stok achter de deur hahaha
ik doe nog niet zo lang mee, vond het veel te eng
plato had me al eens een keer aangespoord
maar durfde toch niet zo goed
nu ben ik verslaafd;-))
ik ben benieuwd naar jouw verhaal
Mooi en indringend tot een fictieve werkelijkheid geschreven.
@ingrid
dank je, ben blij met je woorden!