Maar zij moeten wel doen wat ik zeg!

Je wilt het zo graag en het is elke keer weer een feest voor jou, als ik ja zeg.
Dan gil en spring je bijna uit je vel van pure blijdschap.
En als er nóg een ander kindje mee wil, dan zei ik ook nooit nee. Toch?
 
De nutteloos geworden papa’s of mama’s keren onverrichterzake terug naar hun
afgebroken bezigheden en wij beginnen aan onze kleine optocht. Sas in de duobuggy achterin, kraaiend van plezier om die verse aanvoer van haarbossen. Een van de kinderen om de beurt voorin de buggy. Net vier, vijf of zes geworden is het voor hen reeds een echo uit een ver verleden. De dagen dat ze kilometers doorbrachten in de comfortabele buggy met mama aan het roer.
Als ik eerlijk ben, vind ik deze kleine optocht nog het leukst, want we zijn nog in de buitenlucht, de hartjes van de koters klopt nog vol verwachting en er kan niets geknoeid of verminkt worden.
Maar we naderen de poort al en terwijl ze nog door de modder in onze tuin waden, worden er al plannetjes gesmeed en afspraken gemaakt.
Door jou.
 
Je bent immers nu op eigen territorium. De buit heb je binnen en nu rest je alleen nog die buit wat gehoorzaamheid bij te brengen.
Bij de keuken neem ik je apart en vraag je of je het leuk vindt dat de kinderen bij jou thuis komen spelen.
– Ja.
– Als je wil dat zij het ook leuk vinden, speel dan niet de baas. Want dat vinden die kindjes niet leuk.
– Ik speel ook helemaal niet de baas. Maar zij moeten wel doen wat ík zeg.
En je rukt je los. Even gaat het goed. En hebben jullie onbekommerd plezier.
 
 
Maar al snel kun je het toch weer niet laten.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
copyright assyke
4 dec 2009
maar nog altijd zeer actueel;-)))