Om je demonen kwijt te raken moet je ze actief verdrijven. Praat erover met je buuf. Schrijf een script of regisseer een film. Gooi er een paar liter harde confronterende kleuren verf er tegen aan. Loop dagelijks rondjes in het bos en schreeuw daarbij luid zijn naam. Ga naar hem toe en zeg hem recht in zijn gezicht: fuck you!!!
Alles kun je doen. Doe wat bij je past. Maar doe één ding niet. Begraaf je demonen niet diep onder de grond. Doe dat nooit. Ze gedijen daar veel te goed: modder, humus, wormen en ander ongedierte is tenslotte zijn natuurlijke habitat. Zodra het de demon te saai wordt daar in de wriemelende duisternis en het zijn kop naar buiten steekt…is hij groter, vetter en afschrikwekkender dan ooit.
Zo nu en dan probeer ik mijn demonen te vangen in een gedicht of een kort verhaal. Twee en dertig jaar heb ik nodig gehad om genoeg moed te verzamelen. Want demonuitdrijving is immers niet zonder risico. De uitdrijvingsformule zou zomaar averechts kunnen werken. Dat maakt de demon boos en al prefereer je zijn woede boven zijn gemaakte grimlachje…zijn woede is wel het laatste wat je je op je hals wilt halen.
Vandaag probeerde ik de balans op te maken. Hebben de paar korte verhaaltjes, de paar versjes effect gehad. Is de demon wat van zijn gewichtigheid kwijtgeraakt?
Vanochtend ging ik een heerlijke warme broodkoek, genaamd harsha ophalen. Ik dacht er verder niet bij na. Het water liep me in de mond bij de gedachte aan de geur, de knapperige sensatie in mijn mond en ik fietste monter op weg naar mama’s huis.
Mam deed de deur open, de warme koek in doeken gewikkeld.
Oh…zei ik…ik zou wel graag even binnen willen komen, een kopje koffie drinken, als het je uitkomt.
Ja…enigszins verbaasd, deed ze een paar stappen achteruit en liep meteen door naar de keuken. Ik ontdeed mij van laarzen en jas en hing ze een beetje onwennig op aan de kapstop in de gang.
Of ik de kaarsen aan mocht doen, riep ik naar de keuken.
Ja hoor…waarom niet…de verbazing nog niet helemaal verdwenen uit haar stem.
Na een paar minuten zaten we gezellig tegen elkaar aan, te lurken van de hete koffie, terwijl ik bosvruchtenjam smeerde op een driehoekje harsha.
Hmmm…lekker mama…je hebt hem weer heerlijk gebakken!
Het viel me op dat mijn moeder minder op haar gemak was dan ik.
Halverwege mijn korte bezoek, vroeg ze me nog of ik de lamellen toch niet liever halfdicht had?
Nee, hoor…een beetje licht hier is wel welkom, het is buiten al bewolkt genoeg.
Ze knipperde even met haar ogen en kwam weer bij me zitten. Bij het afscheid draalde ik even bij de spiegel en de foto’s die daaronder stonden uitgestald.
Ze kwam naast me staan, zeiden niets…
Het was goed.
Eenmaal weer op de fiets, bedacht ik me dat ik dat best vaker kon doen. Even een uurtje zonder kids in het weekend een kopje koffie drinken bij onze mam. Waarom niet. Is dat dan tenslotte niet de meest logische zaak van de wereld?
Maar helemaal verdreven zijn jullie nog niet. Anders zou ik dit blogje niet schrijven.
En toch…
Het is een lange moeizame weg geweest…en hoewel nog niet helemaal uitgelopen, is het eind wel al in zicht gekomen.
-
Volg
Volgend
Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
Assyke's Blog 
Ik heb nog steeds angst voor de bullebak. Die leeft in de sloot. Als je er in valt vreet hij je op.
Hij leeft mijn hele leven al in mijn nachtmerries.
Ik heb nog niet zo lang geleden mijn ‘boebabel’ bedwongen! Mooi dat jij er over durft te schrijven, Assyke. Blijven doen, het is goed om te lezen en het is goed om te schrijven. Denk ik.
Buiten het naar de buuf lopen kan ik me heel goed vinden in je verhaal…iedereen heeft ze.
@Reine jRagolo
Die van mij leven buiten mijn nieuwe leven. En kunnen overal zijn, sloot, tuinen, winkels, parken…
Met het bestrijden van de demonen verdwijnen langzamerhand hopelijk ook de nachtmerries.
@Wattman
nou echt helemaal losgaan durf ik nog niet
dat jij ze bedwongen hebt, zover ben ik nog niet, petje af!
@The Saint
ik loop ook niet naar de buuf, maar er zijn vrouwen die dat wel doen en ik denk dat ze daar
heel veel baat bij kunnen hebben, daar ben ik soms wel jaloers op
maar daar ben ik toch te introvert voor.
Ik ging wel eens naar het eiland Texel…buiten het seizoen….alle Duitsers weer weg , hun kuilen dicht.
Heerlijk in je blote reet het water in en schreeuwen met de meeuwen…:-)
@The Saint
heerlijk!
beste therapie, denk ik
en het water was vast nog warm…
Mooi geschreven!
Heel mooi!
Ja…het is goed om je als moeder eventjes in een moment
los te weken
van de kinderen.
Niks mis mee…..en ook plezierig voor je moeder…..
Dank je wel voor je eerlijke bijdrage!
Lieve groeten!
De demonentheorie zal wel de stand van de huidige psychiatrie zijn, ik heb daar helemaal niets mee.
Zolang ik leef stop ik de demonen onder de grond en voel mij een opgewekt mens. Niet alle demonen komen namelijk uit, zoals niet all eikeltjes eikenbomen worden. Bij het eerste krieken van een klein demoontje trek ik eraan en ga hem beschrijven volgens de door jouw ook beproefde methode.
Heb er wat van opgestoken.
Kleine dingen in het leven kunnen een plezierig effect veroorzaken.
@Isis
dank je,
het rare is dat we mijn moeder vaak genoeg zien, maar altijd in aanwezigheid van kids
nooit meer alleen en ik merk dat dat een louterende ervaring kan zijn.
@Zelfstandig_journalist
ja…maar dat vind ik in deze wat oppervlakkig
wat wel gunstig effect veroorzaken kan, is een compleet nieuwe richting
ander manier van leven, of een andere manier van denken
je losweken van het oude verstikkende
en dan krijgen kleine dingen de kans om te stralen
@mae benotty
wat jij hier noemt is een beproefde methode, is door vele generaties toegepast
het ligt er ook aan om wat voor een soort ervaring het gaat, incidenten
of structurele vernietiging van iemands persoonlijkheid…
ook ligt het aan het karakter van iemand wat het beste bij je past
maar uiteindelijk komt elke nare ervaring (als die maar extreem genoeg was) weer boven drijven
hoe hard en hoe lang je het ook ontkent
sommigen krijgen de confrontatie pas op hun sterfbed, als ze hun leven overdenken
dat lijkt me een heel tragisch heengaan.
Mooi geschreven Assyke
het lijkt zo makkelijk
ik deed ze in de kast
deur op slot
sleutel weggooien
maar…………….. inderdaad een ding is genoeg om de deur weer open te doen
ik probeer ze te erkennen, dat ze er zijn
weet nog niet of dit de oplossing is
maar elke dag zonder al te veel last
is een verbetering
Goed zo 🙂
Voor positieve gedachten wijken demonen altijd!
Je schrijft prachtig Assyke.
Kill them all ;-)))
En dan wel oppassen dat je ze neit juist groot schrijft. Op tijd een driehoekje harsha met jam.
(Maar wat is samida?)
@Roosanna
daarom kun je hem beter voor zijn en zelf de deur open doen
een weblog beginnen is bijvoorbeeld al een manier;-)
@kitty
ja, raar hé
demonen houden niet van mooie dingen;-)
@joostx
dank je
ik voel me vereerd
want ik weet dat je het echt meent.
@Catherina
dat kan ik niet
ik hoop dat zij uit zich zelf weg gaan, als ze zien
dat ik niet bepaald gastvrij ben;-)
@martin
Je bent op de hoogte, zie ik
van samida wordt harsha gemaakt
ik wijd er wel een lekkernij blogje aan, misschien vanavond!
O.o.o. wat klinkt dat toch allemaal lekker.
Als ik dit blog lees krijg ik al het idee dat de kilo’s er aan komen.
Helaas zijn dat geen demonen want
die heb ik al verbannen naar de ongezonde wereld.
Om een andere manier van leven te bereiken, dat vergt tijd. Rustig aan beginnen en zo’n solobezoekje aan je moeder is dan een goede stap.
@Reine jRagolo
met al dat gewandel en gezeil kun jij je toch wel een stukje broodkoek
permitteren?
@zelfstandig_journalist
is ook zo, kleine stapjes
Daar past dan ook een nieuw huis in? Niet te hard of te snel van stapel lopen. Uiteindelijk neem je jezelf mee en kom je jezelf, zij het wellicht anders, weer tegen. Karakter eigenschappen zijn nauwelijks te veranderen. Wel de manier waarop karaktereigenschappen aangewend worden en ingepast worden in wijzigende situaties. Vergt tijd.
Een kwestie van meeburgeren.
@VSp
Als het aan mij ligt blijven we lekker in dit huis wonen. Tenslotte wonen we er nog maar een half jaar en kunnen we het bijna niet beter treffen qua sfeer in de buurt.
Maar man is iets ambitieuzer dan ik, en hij wil graag kopen. Zelf ben ik bang dat je dan in dienst komt van het huis, in plaats van dat het huis jouw dient.
@Martin
hahaha!!!
Ik zou vandaag speciaal voor jou een harshablogje plaatsen,
maar ik werd vanmiddag tot in mijn culinaire ziel getroffen door een paar hollanders,
dus eerst maar even een ode aan de tuinboon;-))
We zitten allemaal met onze eigen demonen in onze maag. Sommige creëren we zelf, andere worden ons gratis verstrekt. Niemand zal zijn demonen kunnen ontlopen. en iedereen zal zijn oplossingen moeten vinden. Blogjes schrijven is er een van, ik vind zelf een mooi, sterke, goede.
Wens je veel kracht met het gevecht tegen jouw ‘wild animals’ en hoop nog veel zulke oprechte verhalen van je te lezen!
Lieve groet
@assyke -in plaats van dat het huis jouw dient-
Dat heb je goed gezien. Uit ervaring, (ook beroepshalve) weet ik dat een huis kopen ook kan samenhangen met ontevredenheid over de bestaande situatie.
En nog maar een half jaar in het huidige huis? Hmmmmm, veel onrust.
@thrammy
sommige creeeren we zelf, stom genoeg…
zelf denk ik ook dat mijn genezing begonnen is met het opstarten van een weblog
twee jaar geleden
dank je wel
@VSP
nee, ontevreden zijn we zeker niet in de huidige situatie
het is meer dat er ineens een aanbod van onze woningbouwvereniging in de bus lag
met de mogelijkheid het huis waar we nu in wonen te kopen, vrij op naam, dus zonder extra kosten.
Daardoor zijn we ineens (ehh…man meer) aan het denken gezet. Na lang wikken en wegen vond hij ons huis niet geschikt om te kopen, bouwtechnisch zat het niet helemaal solide in elkaar.
Aan de andere kant zijn we zowel de voor en achtertuin aan het opknappen en is het ridicuul om dit alles al weer zo snel achter ons te laten. Teveel financiele en teveel emotionele investeringen.
Maar we betalen nu zoveel huur…dat het als weggegooid geld begint te voelen…