Een treinkaartje was duur.
Daarom zagen we elkaar een weekeinde per maand.
Soms had ik een vrije dag op maandag en dan sloten we ons samenzijn af met een moorkop van de hema.
Na de laatste lik slagroom en een plagerig veegje over mijn neus, namen we dan afscheid. Soms liep ze mee naar de bushalte.
Uitgestelde zoenen.
Nu lag ik naast haar en genoot van haar slaapgeluiden.
De telefoon ging.
Luid doorscheurde die de nacht en brak de stilte van snurk en tevredenheid.
Mijn moeder sprong overeind en was al halverwege de trap, voor ze zich realiseerde dat het de telefoon was.
Toen ze opnam wist ik het al. Ik kende haar zo goed. Ik kende haar veel te goed. Mijn hart begon te bonken, vlekken verschenen voor mijn ogen.
-Je broer…fluisterde ze schor en ze begon zich aan te kleden.
-Ik ga met je mee…fluisterde ik terug.
Maar ze was zich al nauwelijks meer van mij bewust.
De auto lichtte spokig op onder de lantaarnpaal.
-Rij alsjeblieft voorzichtig mama…
Ze bleef strak voor zich uitkijken en reed het dorp uit. Op de brug schakelde ze in een hogere versnelling. Tweemaal reed ze een verkeerde straat in.
Toen ze gas terugnam en zoekend begon rond te kijken besefte ik dat we er waren.
Mijn moeder zuchtte en keek me aan.
-Blijf jij maar in de auto zitten.
Geen haar op mijn hoofd die daar aan dacht. Tijd om hierover te discussieren was er niet. Want in het enige verlichte huis ging de voordeur open en een schim wankelde naar buiten.
Mama liep aarzelend op de figuur af. Wat ze ook tegen elkaar zeiden, het was kort. Hij volgde haar naar de auto, maar toen zag hij mij.
Zo…zo…schamperde hij koud. Dat is lang geleden, Zus.
wordt vervolgd…binnenkort
lees ook: alternatief vervolg op Donjon de Vincennes
copyright assyke
2010
Assyke's Blog 
Ik weet niet wat ik ervan denken moet/mag.
Heb de idee op het verkeerde been gezet te worden.
Ik wacht verdere reacties maar af..
Het leest alsof er iets heel ergs is gebeurt.
Zelf afgeroepen Crisis interventie?
Een beetje off-topic, maar deze kwam ik tegen in het veen van Twente. Het leek me wat voor jou:http://images.volkskrant.com/weblog/www//pub/mm/tempest/129340/Image/afb138.jpghttp://images.volkskrant.com/weblog/www//pub/mm/tempest/129340/Image/afb137.jpg
Kijk maar of je er iets aan hebt.
In moeders ogen blijft het mijn-zoontje-lief, maar zussen zeggen soms de pijnlijke waarheid.
Broertje is hatelijk omdat hij een warm bad van mama verwacht, zonder vragen, zonder kritiek. Maar, verdorie, die zussen ook altijd met hun neus er boven op.
Zo heb ik het einde van je verhaal gelezen.
Mooi verhaal!
Ik ben de enige op het hele vk-blog! Maar ik vind je verhaal alweer niet prettig lezen. Ik vind er wel prachtige dingen in staan. Echt mooi. Maar, waar ik vorige keer vond dat je de sfeer uit je vertelling zo dwingend had beschreven, vind ik het nu weer zo gezocht vaag blijven. Het duurt heel lang voor ik begrijp dat je naast je moeder ligt – als ik het tenminste goed begrijp! – en dan vraag ik me af: waarom moet dat nou zo’n raadsel blijven in dit verhaal, dat toch over iets anders gaat?
Je moet me maar niet kwalijk nemen, ik schrijf het niet uit pesterij 🙂
Vertel je graag hoe je verhaal overkomt. Op mij.
@theo
dat kan, dat mag:-)
ook in stilte is een optie
@antoinette
ja…
@the Saint
yep!
@martin
ik ga zo kijken
@Verbaas
het is niet het voor het eerst dat je een verhaal
heel dicht benadert
het gevoel begrijpt…dank je wel daarvoor
@suiker
iedereen heeft zijn eigen stijl van schrijven
dit is mijn stijl
het lijkt me logisch dat niet iedereen daar van gecharmeerd is
ook lezen is persoonlijk en heeft te maken met smaak,
beleving, referentiekaders etc…
je kunt meer van dit soort verhalen verwachten…dus…
tsja…
waarom het vaag moet blijven, zo vaag is hij niet
gewoon een kwestie van rustig lezen en misschien herlezen
kant en klare brokken, die schrijf ik niet, hoogst zelden
heb daar ook helemaal geen plezier in
kortom is niet mijn stijl
ik ga ervan uit dat je het niet uit pesterij zegt, waarom zou ik?
je hebt toch recht op je eigen beleving
@Martin
bedoel je dat jij hem geschoten hebt?
en dat ik hem als trofee op mijn blog mag plaatsen?
echt waar?
ik wacht eerst maar even je antwoord af
maar hij is geweldig!!!
ik broed al op een stukje tekst ervoor
Ik zag hem staan en heb er een foto van gemaakt.
Inderdaad. Kijk maar wat je er mee doet.
Ik ben het met Suiker eens. Ik zie het als een fragment uit een verhaal.
Net wanneer mijn adrenaline hoog staat kapt het verhaal. Maar toegegeven, als ik weer een bezoek breng aan mijn rivierhol schrijf ik ook zo.
Persoonlijk lees ik het liefste sprookjes met een happy end.
@k.Reintje
het is een vervolgverhaal
dus daar zit wel iets in
happy end…hmmm
we zullen zien
@martin
dank je wel
ik zal hem dan wel eerst recht zetten, dat arme beest
@suiker
het verhaal gaat niet ergens anders over
anders zou het niet eenderde van dit korte verhaal in beslag nemen
nogmaals, voor hapklare brokken zul je toch ergens anders moeten lezen
en een beetje geduld bij het lezen kan geen kwaad
maar je hebt gelijk, mijn proza houdt het midden tussen poezie
en droog proza…dus zo vergezocht is jouw commentaar zeker niet
ook is de vaagheid in mijn verhaal niet gezocht
want dat is mijn stijl,
ik schrijf beknopt, waar een ander veel woorden wil gebruiken
wij zijn allen anders…en dat uit zich ook in het schrijven
zoals ik waarschijnlijk ook heel anders loop, beweeg en praat als jij
assyke, ik vind het prima als jij dat allemaal denkt. Ik denk er toch een beetje anders over. Er is leven tussen hapklare brokken en jouw verhaal.
Maar nogmaals: dit is hoe ik erover denk. Ik vraag je niet je aan mij aan te passen.
Het is wel de laatste keer dat ik je ermee lastig val, want ik zie dat je het niet op prijs stelt. En een vruchtbare discussie lijkt er ook niet te ontstaan 🙂
Je bent opzettelijk vaag want dat is jouw stijl die tussen droog proza en poezie het midden houdt
Ik heb niet goed gelezen, moet het maar rustig en nog eens lezen.
Jij schrijft geen hapklare brokken
ik hou helemaal niet van hapklare brokken en bovendien ben ik vandaag aan de lijn.
Dus: tot een volgend verhaal dan maar. Ik zal het zwijgend tot me nemen.
Ik zit na te denken over de reactie van Suiker. Ook mij is het een en ander niet meteen duidelijk, maar ik ben wel nieuwsgierig geworden. Het doet mij ineens denken aan de wijze waarop Indische mensen (of met Indische achtergrond) met anderen communiceren, minder direct, maar weldegelijk oprecht, bescheidener dan hoe de rasechte Nederlander dat doet. Niet patsboem een oordeel, maar meer verhalend. (Wij herkennen elkaar altijd direct). Jij hebt een Marokkaanse achtergrond (toch?) en ik kan mij dus voorstellen, dat dit ook een andere wijze van communiceren en verhalen vertellen inhoudt. Kortom, ik ben benieuwd naar het vervolg en hoop, dat jij daar niet zo ontrouw in bent, als ik zelf meestal ben. 😉
dus als ik op jou reageer
mag dat niet
maar jij mag wel op mij reageren
heel vreemd die eenrichtingsverkeer van vrijheid van meningsuiting
suiker ook ik geef slechts mijn kijk op hoe jij leest en interpreteert
maar het lijkt er op dat dat niet op prijs wordt gesteld
een kwestie van afvuren, maar zelf niet willen incasseren?
@phyrne
dat zou misschien best goed kunnen
zelf weet ik dat niet, maar ik heb het wel vaker gehoord
dat de sfeer van mijn verhalen oosters aandoet
maar goed beschouwd heeft iedereen een andere en unieke
manier van vertellen en dat je vertelwijze gekleurd wordt door
je referentiekader lijkt me niet vergezocht
hmmm…ik hoop dat ik iets sneller ben dan jij,
maar ook daarin lijken we misschien te veel op elkaar;-)))
ik zal mijn best doen
straks nog een keer lezen
ging ergens anders naartoe in je verhaal
en stap zo op de fiets
om erover na te denken
De spanning is te snijden, Assyke.
Komt er nog een vervolg? Wel toch?
Ceesgegroetje
Heb ik dan ergens gesteld dat jij niet mag reageren? En ik heb volgens mij niets afgevuurd, heb een grote wattenbol met een opmerking neergelegd. Tussen alle complimenten in.
Ik heb sterk de indruk dat jij geen kritiek kunt verdragen 🙂 En dat mag best. Ik zal me er niet meer aan bezondigen, zei ik toch al.
Fijne dag vandaag!
suikermais, je mag altijd reageren hier
met steekhoudende argumenten, maar ook ik
heb het recht om daar weer op te reageren
ik begrijp je kortaangebondenheid dan ook niet zo goed
bovendien ben je helemaal niet de eerste of enige
die regelmatig iets van kritiek uit
en als je mij goed gelezen hebt, heb je kunnen zien
dat ik dat zelfs waardeer
jouw kritiek was vragen waarom ik zo schrijf
dat ik jou iets opdring, dat is een rare vraag
omdat ik vrij ben om te schrijven zoals ik schrijf
in je kritiek zou je het wat meer bij je zelf kunnen houden
en mij niet vragen anders te schrijven
anders schrijven kun je immers ook zelf
daarvoor heb je een weblog
ik schrijf zoals ik dat doe en wie dat prettig vindt
leest mij, en wie dat niet prettig vindt, doet dat niet
valt de lezer iets op, qua stijl, sfeer of een foutje
dan is de lezer zeker vrij om daarop te reageren
en hij krijgt van mij ook altijd een vriendelijk antwoord terug
het is zelfs een aantal keren gebeurd dat ik een tip van een lezer gebruikt heb
in een verhaal of gedicht en dus naar aanleiding van kritiek van mijn lezers
mijn verhaal/gedicht heb aangepast
waarom? omdat ik vond dat ze een punt hadden en ik er geen kwaad inzie
iets met hun advies te doen
lees je eerste reactie boven nog maar eens goed door
en dan zie je dat je mij verwijt te schrijven zoals ik schrijf
en daar ga je niet over, met alle respect
assyke, we zitten duidelijk op een andere golflengte. De reden ook dat ik al aangaf niet meer te komen met opmerkingen. Omdat je nu de moeite neemt zo’n uitgebreide reactie terug te schrijven, reageer ik nog een keer.
Ik ben het nog steeds niet met je eens. Kwestie van interpretatie.
Zoals ik het zie, vlieg jij onmiddellijk in de gordijnen, wanneer ik iets opmerk over jouw stijl, en hoe die op mij overkomt.
Ik heb je nergens iets verweten, ook niet in de eerste reactie. Ik heb je gezegd dat je stuk gezocht vaag overkomt. Waarom moet ik een half stuk raden over wie het gaat? Je wilde een gebeurtenis in beeld brengen. Iets dat blijkbaar grote indruk heeft gemaakt en bepalend is (geweest) voor verhoudingen binnen het gezin. Ik vind daarom dat jij een stijlvorm (vaag houden, spanning oproepen?) misbruikt omdat het niets toevoegt aan dat wat je wilt laten zien, daar alleen maar van afleidt.
Dat is mijn indruk en dat heb ik je willen vertellen.
Nu sluit ik van mijn kant de discussie. We hebben allebei kunnen zeggen hoe we erover denken.
Nogmaals: een fijne dag!
Ik wacht met spanning op het volgende fragment. Laat even weten of je liever verder gaat met de olifant , de poes en de gorilla want dan rond ik het graag zelf af met happy end.
fijn dat je nog even reageert
ik vind misbruik een vrij grove en zware aantijging
en je hebt gelijk dat we niet op de zelfde golflengte zitten
ik lees ook nauwelijks bij jou omdat jouw stijl mij niet ligt
dat kan en is ook helemaal niet erg
nogmaals je bent niet verplicht hier te komen lezen
en kritiek mag altijd
maar ook ik heb het recht om kritiek te weerleggen of te interpreteren
ik heb de indruk dat jij in de gordijnen vliegt
want ik geef je netjes antwoord
en je bent nog altijd welkom
alleen snap ik niet waarom je hier leest als je mijn stijl niet prettig
vindt, dat vind ik met elkaar in tegenspraak
als iemands manier van schrijven mij niet ligt
dan lees ik daar gewoon niet
want er is zoveel keus en je kan nou eenmaal niet overal lezen
en bovendien staat het nergens dat het verplicht is
ik heb een vast groepje waar ik graag lees
en waar ik ook durf kritiek te uiten
en op hun beurt hebben anderen ook ruimte kritiek te uiten bij mij
maar je doet iets anders als kritiek geven, je zegt dat je mijn schrijfstijl
onprettig vindt en verwoordt dat nogal stevig en dan lijkt me het niet meer
dan logisch dat je me gewoon niet leest
dan dat je de helft van de reactieveld opvult met aangeven dat mijn stijl
je niet bevalt….dat is niet echt constructief, niet voor mij, niet voor jou
het is meer dat je nu je ei kwijt bent
ik wens je ook een fijne dag en veel blogplezier
op jouw manier!
@k.Reintje
ik ben geen verhalenfabriek;-)))
heb hier ook een huishouden te runnen
en alles wat daar bij komt kijken
bovendien schrijf ik vooral vanuit inspiratie
wat dat betreft benijd ik mensen die altijd kunnen schrijven
en het gewoon als ambacht zien
dus ik zal mijn best doen, maar ik kan niets beloven
en als je voor jezelf een happy end wilt maken, dan mag dat
je mag wat mij betreft ook mijn blog daarvoor gebruiken
dan plaats ik het onder jouw naam, wannneer die klaar is
zo, ik ben er, met koffie 🙂
Het verhaal nu drie keer gelezen, samen met de reacties.
De stijl ligt me zeker (!) maar de vorm niet zo, teveel witregels waardoor het meer onsamenhangend dan een geheel wordt. Nu dwing ik die regels wel bij elkaar maar het vloeiende dat je in proza-poëzie zou verwachten is weg.
Ik stond ook op het verkeerde been, net als Theo. Op de een of andere manier had ik een vervolg op je voorgaande stuk verwacht. Maar het is geen vriendin, maar een moeder waardoor het begin nog liefdevoller wordt en het stuk met de broer, kil.
Ik ga even in op de verhaallijn.
Misschien had ik haar zelf niet mijn moeder genoemd, bij (…) sprong overeind maar haar geleidelijker laten doorvloeien door haar nog even zij te noemen. Je wordt dan het verhaal ingetrokken ipv plotsklaps ‘Huh?’ te denken. Dat haalt uit het verhaal. Bij je broer(…) wordt je dan langzaam gewaar wie ze is en door je raad: rij voorzichtig (…) helemaal duidelijk.
Wat me een beetje stoorde was het misschien ironisch bedoelde: iets wankelde naar buiten. Iets wankelt niet maar iemand. Dat iets wordt dan ineens hij genoemd, een behoorlijke overgang.
De laatste zin is de binnenkomer, onheilspellend en dat maakt veel duidelijk.
Zomaar wat gedachtegangen naar aanleiding van de kritiek. Graag een vervolg.
@dianne
dat iets, daar heb je gelijk in
het was ook donker en je kon alleen maar raden wat er naar buiten kwam
ik denk dat door de spanning die de ikpersoon voelt
datgene wat er nou buiten komt net zo goed een monster had kunnen zijn
het blijkt haar broer, wat ze natuurlijk ook wel wist
maar toch zegt dat iets over het mogelijke gedrag van de verschijning
maar ik ben het met je eens dat ‘iets’ weinig respectvol is.
ik kijk het nog even aan, maar misschien verander ik het nog wel
wat de witregels betreft
hmmm…ik ben daar een beetje mee aan het rommelen geweest
en het voelde al niet goed, meestal weet ik meteen waar een nieuwe
alinea mag beginnen, dat had ik in dit verhaal minder
komt ook door de gesproken zinnen die er tussendoor staan en die ik
toch graag met een witregel heb
ik zal eens zien…er zijn vast nog mogelijkheden om het verhaal
aan elkaar te trekken
@dianne
wat de moeder betreft
je raadt aan haar pas aan het eind moeder te noemen
of zelfs helemaal niet
omdat het uit de context eigenlijk wel duidelijk wordt
door de verhoudingen?
dat kan ik nu niet meer zeggen, Assyke. Omdat het me door te benoemen helemaal duidelijk is en nu niet meer terug kan. Het is ook de vraag of het raadselachtig moet blijven, dat ligt ook aan je vervolg.
Maar mamma in rij voorzichtig zou ik er wel in laten.
(zucht) misbruik: iets gebruiken waarvoor het niet bedoeld is. (kan over een theekopje gaan, waar een plantje in wordt gezet. Niet grof niet zwaar, geen aantijging)
en dag hoor 🙂
De gesproken regels benadruk je met het lig streepje en door de witruimte na de zin in dezelfde regel
dan is het niet nodig om meerdere witregels met verschillende tussenruimte te gebruiken, dat maakt het rommelig. Je kunt de gesproken zinnen ook benadrukken door ze in cursief te zetten, zoals in je laatste zin.
Maar dan alleen het gesproken gedeelte cursief.
Opel Kadett is een naam. Die mag met hoofdletters 🙂
Concept
"Donjon de Vincennes."
"Die middeleeuwse gevangenis in Parijs".
Broer houdt mijn hand vast op de achterbank. Hij kust de palm van mijn hand. Na 7 jaar. Zijn lippen
voelen zacht aan. Hij ziet er goed uit. Hij lacht. De gaten in zijn gebit zijn verdwenen.
Implantaten zegt hij zachtjes.
Hij drukt me zachtjes tegen zich aan. Samen huilen we en vertellen we elkaar zachtjes urenlang over de gelukkige jeugd en hoe het allemaal anders werd toen vader vertrok naar Parijs.
Stiefmoeder rijdt inmiddels de oprijlaan van Donjon de Vincennes op. Het kantoor van Legion Etrangeres ligt er verzorgd bij.
"Je zult hier als Legionair moeten blijven leven jongen. Een Nederlands paspoort krijg je nooit meer."
Lekker niet alles vertellen, ik mag het wel. Het lukt mij minder, ik wil meestal teveel (zeggen). Maar het is heel mooi mysterieus. Je laat genoeg los om met genoegen meer te gaan raden.
Blijf je lezen, mooi!
Groet
@dianne
dat is ook zo
als je iets voor het eerst leest nestelt het zich
toch in je geheugen
en blijft dat opspelen
maar in het we-300 concept is het de bedoeling
dat aan het eind van het verhaal een staartje zit,
dat de lezer op het verkeerde been blijkt te zijn gebracht
en in dat geval zou het compleet weglaten van moeder wel gepast hebben
ik ben echter een beetje aan het experimenteren met het We-300 concept
en wil dat staartje een beetje loslaten
maar spanning opbouwen hoort er wil in, kan ook haast niet anders in zo’n kort verhaal
als ik de tanka ga uitproberen, probeer jij dan de we-300 uit?
lijkt me voor jou een makkie
als je aan haiku’s gewend bent
@thrammy
dank je
had ik net even nodig
Assyke, in mijn widget ‘pakketje proza’ staat onderaan een serie verhaaltjes: Het vogelkopje, kleine poëtische verhalen. Elk verhaaltje bestaat uit precies 300 woorden.
nog even; ik zie dat je het aangepast hebt. In de cursief gesproken tekst kunnen de ligstreepjes weg, het cursief geeft het gesprokene aan en de woorden die niet gesproken zijn, zoals fluisterde etc. en schamperde zijn dan niet cursief.
@dianne
die lees ik wel als ik een weekendje off heb
nu ben ik al blij als ik de versbinnengekomen logjes kan bijhouden
ik had wel gezien dat je widget er indrukwekkend uitziet
veel geexperimenteerd met vorm
ik begin net, dus er staat me nog veel opwindends te wachten
wat dat cursief betreft, ik weet dat wel maar het is gebrek aan aandacht
maar het staat wel slordig
die slordigheid heb ik van lieverlee maar geaccepteerd
de tropenjaren zijn voorbij voor ik erg in heb
en dan wordt het weer tijd voor perfectionisme;-)))
Geboeid heb ik de tekst gelezen en dat lijkt me voldoende zonder er iets van te moeten vinden of in een ‘autobiografisch’ licht te zetten.
@sprakeloos
vind ik ook
en dank je dat je geboeid was
daar schrijf je voor