kleintje leven

Het loopt allemaal niet zo lekker de laatste dagen.
Mijn heup/been begint toch weer op te spelen, nadat het er even op heeft geleken dat het bijna over was. Ik heb vannacht een paar keer flink op mijn tanden moeten bijten om het niet uit te schreeuwen van de pijn, als ik me noodgedwongen moest omdraaien.
Tenslotte ben ik maar opgestaan en door het huis gelopen. In een huis met kinderen en een werkende man is er altijd genoeg te doen. Dus ben ik stapels boterhammen gaan smeren. Allemaal met kipfilet. Dat zal ze leren, die onschuldige slaapkoppen!
Nadat ik alle bekers had gevuld, de vaatwasser had leeggeruimd, ik het erg koud had gekregen ben ik maar weer in bed gekropen. Liggen was nog altijd geen pretje, dus nadat ik bedpartner…oké, voor diegenen die daar niet tegen kunnen, dus nadat ik bedliefje een beetje weggeduwd had ging ik rechtopzitten, laptop op schoot, in de hoop dat dat de nacht sneller zou doen verglijden.
Ik schijn toch wel in slaap te zijn gevallen, met alle gevolgen van dien. Stijf als een plank,  één heup op slot, hoorde ik de wekker afgaan…meerdere keren…ja ha, dat krijg je er van als je toch in slaapt valt, dan wacht je een onaangename verrassing in de vroege ochtend.
Bedlief was al naar zijn werk, maar hij had blijkbaar wel iets meegekregen van mijn nachtelijke avonturen. Dus ik trof mijn jongste helemaal aangekleed aan…
En toen begon het. Ik had zin om te brullen. Zomaar, want er werd rekening met mij gehouden. Mijn man die zo vroeg toch ook genoeg te doen heeft,  had besloten mijn taken te verlichten!
Gehuild heb ik echter niet bij gebrek aan tijd. Met een hoop knap en plikwerk waren beide jongens op tijd klaar voor vertrek en konden we gaan. En daar gingen we dan…quasimodo in oudroze en twee lieve kaboutertjes, de een met rugzak en de ander met een trekkend armpje…In het zicht van het schoolplein probeerde ik nog wat rechter te lopen teneinde bevreemde blikken  uit te sluiten. Wonder boven wonder werd er ditmaal niet getreuzeld door oudste kabouter en kon ik met mijn jongste weer snel op huis aan.
Bij ons huis aangekomen, loopt net onze ene buurvrouw naar buiten. Ze heeft duidelijk geen haast en begint een praatje. En dan voel ik het alweer…die brok. Een brok die groter wordt en die ik niet goed kan duiden.
Totdat ik mijn weblog open en de laatste reacties lees op Roos, ben jij dat?
En dan weet ik het. Ik ben moe. Moe van het niet goed functioneren van mijn lijf, moe van de slapeloze nachten, moe van al mijn gebreken, psychisch en fysiek. Ik lig open…uit elkaar en juist dan komt het hard binnen: De lieve gebaren, de aandacht, de opmerkingen over mijn kliedertjes, het attente gedrag van mijn lief, buurvrouw en blogbezoekertjes…
Dank je wel…
Bij deze zal ik pogen vaker dankbaar te zijn
te genieten van de zon
van de regen
van mijn kinderen
van mijn kleine leven!