Mijn kind wordt groot.
Ooit was hij verzot op zoentjes en knuffeltjes. Hoe vaak geneerde ik mij niet in de winkel, als hij spontaan op een ander kind afliep en hem of haar een kusje gaf, dit soms tot ongenoegen van moeder en kind, moeder trok haar wenkbrauwen dan op en het kind zette het op een huilen. Ik heb Fafa nooit goed kunnen uitleggen dat niet iedereen verzot was op dit soort blijken van genegenheid…
Dat was Fafa, ons knuffelbeertje, mijn gevoelige ventje…
Maar hij wordt groot en ontwikkelt zich lichamelijk, geestelijk en emotioneel. Het gaat mij soms te snel. En als moeder ben ik er nog lang niet aan toe.
Soms laat ik me een beetje gaan in mijn momenten van onstuimigheid en dan merk ik dat hij zich ongemakkelijk begint te voelen.
Zulke momenten doen pijn; voelt als afscheid van een zeer intieme fase die we samen hebben gedeeld. De fase van baby zijn. De fase van mama ´s kindje wíllen zijn.
Nu lijkt de fase aangebroken dat hij vooral zich zelf wil leren zijn.
En dat is goed. Dat is een emotionele stap in zijn ontwikkeling die noodzakelijk is om verder uit te groeien tot een zelfbewuste individu.
Vandaag merkte ik dat ik Sassa uitbundigder knuffelde dan normaal en intens genoot van zijn geschater en zijn plezier. Want als Fafa nu in de terugtrekfase is, is Sassa nu in de fase dat hij op weg is naar mij toe…het is alsof hij mij onlangs pas heeft ontdekt en niet meer van plan is mij te laten gaan.
Dank je wel Sassa voor je onvoorwaardelijke babyliefde. We hebben gelukkig nog een zee van tijd vóór jij ook een eigenzinnige kleuter wordt…
En wat mijn oudste betreft…
ach, lieverd, mama doet haar best je te volgen in je behoeften. Het is niet altijd makkelijk. Maar het moet. Want jij hebt het voor het zeggen.
Het is jouw lijfje en het zijn jouw gevoelens en niemand mag die forceren.
Zelfs een liefhebbende moeder niet.
-
Volg
Volgend
Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
Assyke's Blog 
Wat moeilijk lijkt me dat!
Ik ben ook zo’n knuffelkusser, wat érg als je dat moet laten gaan bij je kind.
.
@jezzebel
gelukkig houdt hij nog altijd van knuffelen hoor, maar wel op speciale momenten (bij het opstaan, bij het naar bed brengen, als hij niet lekker is)
maar vooral niet als er teveel mensen om hem heen zijn buiten, of op school…alsof hij al weet wat gêne is
Heel herkenbaar!
zeer herkenbaar
ik kreeg in 1 week een mail van school
dat we de kinderen niet meer binnen mogen brengen
is te storend voor de lessen
en een mail dat we niet meer mogen kijken naar judo
met mijn handen gebald tot vuisten
diep in mijn jaszak
tranen achter mijn ogen
laat ik hem dan gaan mijn kleine grote man
liefs Moon
Faffa en Sassa, de kinderen zijn naar de Teletubbies vernoemd….
of de Teletubbies naar hen:))
Kan me bijna niet voorstellen dat andere moeder(s) hun wenkbrauwen optrekken( of fronsen) als er een kindje komt knuffelen. Moeders lachen daar toch altijd om?
@Verbaas
😉
@moon
loslaten lijkt soms het belangrijkste thema te zijn bij opvoeding
voor de ouder;-)
@smokey
dit zijn hun eigen verbastering van hun namen, jonge peuters spreken hun eigen naam nog niet goed uit.
Ouders koesteren die verbasteringen.
De meeste moeders wel, maar niet alle. Ik weet ook niet wat het is, misschien zijn ze bang dat zo’n vreemd kindje iets onder de leden heeft of zo???
@moonfairy
bij faf zijn school is dat ook zo, de juf staat in de deur en geeft het kindje een hand en dan mag het kindje naar binnen. Ondertussen heb je dan in het halletje bij de garderobe al afscheid genomen van je kind.
en ook bij zwemles hebben ze de tribunes zo gebouwd dat er geen zicht is op de kleuterbaden waar ze les krijgen.
De motivatie is dat het de kinderen afleidt als ouders zo nadrukkelijk aanwezig zijn. Ik kan me er wel iets bij voorstellen. Sommige ouders kunnen nogal veel druk uitoefenen op hun kind en dan voelt zo’n kind zich niet meer vrij.
Mag ik even passen…
Mijn wollen kleding heeft een magische aantrekkingskracht op de katten. Zeker met het zonnetje erbij rekt en trekt zij zich uit waar menig pinup niet aan tipt.
Mijn katten bepalen uitsluitend zelf wanneer ze geknuffeld willen worden. Een liggende kat oppakken is veelal een blok beton of een draaier met scherpe nagels. Onlangs heeft hij de peuter van de buren nog opengehaald. Die is nu niet alleen bang voor de kat maar ook voor mij terwijl ik toch cadeautjes geef om het weer goed te maken.
Maar toegegeven, de katten zijn niet moeilijk met eten en slepen het hele jaar vogels mee naar binnen. Ik ben daar niet zo blij mee. Leven en laten leven graag.
Assyke, gefeliciteerd met je kinderen. Het lijken me beste knapen. Als ze net zo begeesterd schrijven als jij kan het nog wel eens druk worden op dit blog.
Ja, dat is wel jammer, knuffelen is nu eenmaal héél dichtbij. En zalig natuurlijk… :-))
Hartelijke groet, Coby
Nu ja, het knuffelen is nog niet ten einde :-).
Er moet meer geknuffeld worden! Heerlijk!
Ha, het lijkt wel of je het over mijn kleuter hebt. Die is inmiddels geen kleuter meer. Weet inmiddels dat niet iedereen gesteld is op kusjes en knuffels en is daar zelf ook gieriger mee. Maar knuffelen met mama, dat doet hij nog steeds heel graag, op zijn momenten. "Mam, ik heb oxytocine nodig", zegt hij dan. Maar ook hij wordt ouder en de puberteit is in aantocht. Dat zal wel even slikken worden voor me. 😉
‘Ik moet even een knuffel’. Laatst nog, die van 20 😉
Suiker, pfff, dank voor de geruststelling. 🙂
Prachtig geschreven en zo herkenbaar. Ik heb vier kinderen en voel wat je schrijft nu in elke vezel.
Fijne dag! xx
Een knuffel geven en een knuffel ontvangen.
In intimiteit complementair en probleemloos, maar in gezelschap altijd onder spanning.
Hoe zal die knuffel door de omgeving worden opgevat. Begint op jonge leeftijd als moeders hun wenkbrauwen optrekken ?
Ooit werd ik in de sixties naar huis gestuurd van een werkweek nadat ik met een viltstift het meubilair beschreef met een citaat ( weet niet meer van wie ) dat mij in mijn puberjaren erg had geraakt:
Because you are afraid to love, I am alone.
Ik groet je met een kus, ( en laat jou de gedachte: "moet dat nu, waar iedereen bij is")
Simen Vrederat
Gelezen dus.
@theo
yes you may;-)
@k.Reintje
de meeste van onze katten waren gelukkig zeer knuffelig, op ééntje na, maar als je dan aandacht van hem kreeg was het wel weer heel speciaal
in die tijd was er geen kledingstuk niet aangetast door hun nageltjes, maar dat interesseerde me niet.
gek genoeg brengen ze de meeste schade aan trui of broek toe als ze juist lekker aan het kroelen zijn, met hun voorpootjes;-)
@coby
ja heerlijk en dan de geur van hun velletje;-)))
@zelfstandig_journalist
voor wie wil valt er altijd genoeg te knuffelen, dus het is nooit op
@Aad Verbaast
Dus jij ook???
Leuk!
heerlijke verslaving vind je niet?
@phyrne
zou het dat zijn?
heb tijdens de borstvoeding een tijdje oxytocine gebruikt omdat de voeding niet goed op kwam…denk je dat hij daarom zo knuffelig is geworden en ik ook?
dan weet ik meteen wat het juiste medicijn is voor nederland momenteel: iedereen aan de oxytocine!!!
ook de puberteit gaat weer voorbij en wat ik om me heen hoor, schijnen jongens op oudere leeftijd weer heel knuffelig naar hun moeder toe te worden, dus er is hoop;-))))
Oxytocine kun je ook zelf aanmaken, door het knuffelen, zeg maar. Dat is ook de reden, dat het aaien van je huisdier zo gezond is voor het hart enzo. En inderdaad, oxytocine is de oplossing voor alle problemen. 😉
Ik houd hoop! En jij ook he. 😉
@phyrne
grappig hoe dat werkt, werkende moeders die naar een fotootje van hun baby kijken om de borstvoeding op gang te krijgen (om het vervolgens af te kolven)…het is zo magisch…
@suiker
bedankt, ook namens mij;-)))
@zilver
mooie kinderen zag ik gister op de foto
ik dacht even dat jij het was
@simen vrederat
Moet dat nu waar iedereen bij is? Nou?
Toen ik Island (de tegenhanger van Brave New World) van Huxley las had ik nog geen kinderen. Het leek me ideaal, dat was ook de bedoeling vna de schrijver, zo’n wereld waar iedereen verantwoordelijk was voor iedereen, ook voor de kinderen.
Toen ik wel kinderen had merkte ik al snel dat praten tegen een kind van een ander als onbetamelijk en indringerig werd ervaren. Het gezin en wat er omheen hangt dat is voldoende om een kind op te laten groeien, alles daar buiten wordt afgeweerd.
Toen ik een kind had dat als kleuter soms nogal ver ging in zijn onderzoekjes, merkte ik dat het anderom ook zo gaat. De ene vrouw ging daar beter mee om dan de andere. Maar het is de bedoeling dat je ook als kind zo snel mogelijk leert dat ieder voor zich en zijn naaste op deze wereld is. Mijn schaamte, terwijl ik het in wezen helemaal niet erg vond, rond zijn gedrag is daar een onderdeel van.
Gelukkig knuffelen ze allebei (11 en 9) nog wel eens. Een mooie vorm van contact.
@martin
wat een mooie reactie! ik kom er nog op terug, de plicht roept;-))))
Rond mijn 35ste heb ik een jaar enorm in een dip gezeten. Ik maakte me de grootste zorgen over mijn twee knapen van 5 en 7..dat die daar ïets van mee zouden krijgen". Ben nog maar zelden zo opgelucht geweest dan toen mijn psychiater me duidelijk maakte, dat ik me geen zorgen moest maken..want die knaapjes leefden met hun koppie naar buiten toe en merkten maar amper hoe ik in de put zat. Af en toe is het zelfs heel goed dat kinderen afstand nemen,,hebben ze ook minder last van ons!
Ja mooiii, ik zou nog wel eens een stukje
willen schrijven over het opvoeden van
jongetjes dit mbt het afleren van hun gevoelens
omdat het mannen moeten worden…….
fijne avond nog met chocomousse ♥
Als ie wat groter is komt dat knuffelen wel weer een beetje terug waarschijnlijk. Maar eerst moet hij zich een beetje losmaken. Wel moeilijk, ik weet het.
Liefs, Ineke
Deze fase ook helemaal mee gemaakt.
@Martin
Dat boek ken ik niet, brave new world wel, ik kreeg er de rillingen van
die wereld waar jij het over hebt, bestaat wel: in landen waar men uitgaat van Familie en niet van Gezin gaat men op deze wijze met verantwoordelijkheid om. Iedereen voedt elkaars kinderen op. Niet alleen de mensen bij je in huis, buurvrouwen, winkeliers, alles en iedereen.
Voor een westerling is dat irritant als iedereen zich er mee gaat bemoeien als jij met je kind over straat loopt. Maar daar is het normaal en zelfs wenselijk.
Het zou helemaal niet zo’n slecht idee zijn, als dat een beetje terug komt hier. Het toont namelijk ook betrokkenheid en belangstelling voor het welzijn van de ander.
Die vrouwen die hun wenkbrauwen optrekken, dat snap ik niet zo goed. We waarderen toch juist in kleine kinderen hun spontaniteit en hun ontvankelijkheid. En je bent er als ouder toch altijd bij, op deze jonge leeftijd?
De mijne schelen drie jaar met elkaar, maar twee jaar is ook mooi. Hun belevingswereld staat dan nog dichter op elkaar.
@Joost tibosch sr
waarschijnlijk kwamen ze dan toch niets te kort, want anders zouden ze er wel last van gehad hebben.
maar die leeftijd is inderdaad de fase dat ze vriendjes buiten de deur hebben, buitenactiviteiten hebben, papa en mama worden dan minder belangrijk…
ook fijn ja…;-)
@Annet
ik daag je uit!
♥♥♥
@ineke
het aard van het beestje is gelukkig niet echt veranderd
periodiek heeft hij nog altijd kleffe aanvallen, ik vind dat heerlijk, zijn broertje vind het helaas afschuwelijk
en begint dan heel hard te schreeuwen!
@Draver
allemaal fases, ja
als je er middenin zit heb je dat niet in de gaten,
maar als je eruit bent besef je pas dat het een noodzakelijke fase
was die ook weer voorbij gaat…