Zijn we weer terug bij af?
Het lijkt dat we te vroeg gejuicht hebben. Eindelijk sliep je door. Na twee jaar lang te hebben aangemodderd was dat een ongelooflijke luxe. Zonder gezeur, wel een hoop kusjes, glaasjes water, eindeloze kletsverhaaltjes, maar uiteindelijk sliep je dan tevreden in. Je deur stond op een ruime kier, en je kon ons horen scharrelen in de woonkamer en je wist dat alles goed was.
Tot twee maanden geleden, toen ik de fout beging, gelijk met jou naar bed te gaan, in een poging wat slaap in te halen. En voor jouw leeftijd geldt nou eenmaal: 1x doen is altijd doen.
Nu wil en kan je niet meer slapen als een van ons ook niet naar bed gaat.
De glazen water zijn niet meer aan te slepen, je raakt niet meer uitgepraat en als wij dan ons ongeduld verliezen kom je met je allersterkste argument: fafa is verdrietig en wil getroost worden…welk moederhart is daar nou tegen bestand?
Zorgelijk wordt het pas echt sinds een week of twee. Ik geloof best dat de eerste keren echt waren, je was toen daadwerkelijk een beetje ziek en moest toen in bed overgeven. De aandacht die je toen kreeg is je vast bevallen, want nu ben je op een mysterieuze wijze elke avond misselijk en moet er altijd een spuugbakje binnen handbereik zijn.
Wat moeten we daar nou mee? Het lijkt erop dat je de strijd gewonnen hebt. Want het moet wel een beetje gezellig blijven en bovendien is het dwars door alle aanstellerij heen, natuurlijk ook gewoon een hulpkreet: mama, ik ben bang, ik wil niet alleen zijn, dan word ik verdrietig…
Dus terwijl ik dit stukje schrijf ligt papa op bed te wachten. Te wachten op het vertrouwde oudemannen snurkje uit jouw ledikant. We hebben het geprobeerd, maar ook dit keer zijn we weer de verliezers…
juni 2008
Assyke's Blog 
Ik moet hier wel om lachen, wat een dwingeland! 🙂
Gezellig, alles leuk en aardig, maar op een gegeven moment moet je natuurlijk wel grenzen trekken.
En in bed wachten tot meneer de kleine prins in slaap is gevallen vind ik wel ver gaan… 🙂
.
Ik zie dat dit een kleine twee jaar geleden is geschreven. Hanteer je ondertussen alweer normale tijdstippen om zelf naar bed te gaan :-)?
@jezzebel
een dwingeland, ja dat is hij wel
grenzen trekken kan alleen als je goed in je vel zit, anders is het een gebed zonder eind
dit speelde net naar de bevalling, fafa zat toen nogal met zichzelf in de knoop en had erg veel bevestiging en geruststelling nodig
@zelfstandig_journalist
als je drie maanden gebroken nachten hebt en een drie maanden daarvoor ook al nauwelijks slaap hebt gehad vanwege een te dikke buik, dan ben je tegen een uur of zes helemaal opgebrand
van nature ben ik een slechte in slaap valler, maar in die tijd hoefde ik maar aan een kussen te denken en ik was weg…
nu ga ik tussen tien en twaalf naar bed, vind ik eigenlijk te laat
Tussen tien en elf is een goede tijd, voor mij.
🙂 Is het in 2010 allemaal in orde?
Herkenbaar
Bij vermoeidheid, opgebrand zijn kies je vaak de weg van de minste weerstand. En als ik naast mijn kind ging liggen, was ik evengoed weg.
Maar….. dan krijg je bezoek en die zitten gezellig te wachten tot je eindelijk beneden komt met slaapogen :-))
Ik heb hem erdoorheen kunnen helpen door boven wat te rommelen zodat hij me heel dichtbij hoorde
en te beloven dat ik nog even naar hem kwam kijken.
groetje
@Dianne
op slaapgebied wel;-)
als we bezoek hadden dan stuurde ik lief naar boven
en wekte hem dan als de koffie op tafel stond.
Assyke, ik ken het probleem. Hebben wij ook gehad met de jongste. Uiteindelijk is hij eroverheen gegroeid. Maar nu zitten we met het probleem om ze ’s nachts zindelijk te maken.
@chimor
wat het s’nachts zindelijk worden betreft, daar wacht ik nog even mee, tot jongste begint aan het overdag zindelijk worden
want oudste kennende wordt dat ook weer een hele soap;-)
Heel lang heb ik zoon stil kunnen krijgen met de belofte dat zodra hij sliep, ik bij hem kwam kijken.
En anders is er ook nog dit:http://www.swissmilk.ch/de/uploads/media/wallpapers_ohropax1024.jpg
Zeer goed beschreven,heel waarheidsgetrouw!
Klasse Assyke!!!
Dat gedrag kan lang duren tot ver in de pubertijd.
@Ate
die gebruik ik nou ook, als hij slaapt kom ik hem nog even extra toedekken en een knuffel geven
het werkt wonderbaarlijk;-)
het werkte niet toen hij jonger was
@fleur
dank je wel, ik ben heel blij met jouw compliment
dat weet ik niet, dit jochie lijkt rustiger te worden naarmate hij ouder wordt, maar het is afwachten
Je was niet de enige, dat is een troost.
Moonzoon is 10,
en is nog altijd bang.
We doen er van alles aan
maar hij blijft gewoon bang,
mijn troost is dat hij dat niet meer zal zijn als hij ouder wordt
en dat we erover kunnen praten
maar soms, is het gewoon heel lastig
vooral voor hemzelf
hij wordt zo moe, liefs Moon
Hey Assyke,
Dit alles is voor mij al zo lang geleden joh.
Mijn kids zijn al volwassen in inmiddels is Geroma al weer 2x Oma.
Wat ik me herinner is, is dat mijn meiskes prima slaapstertjes waren in hun jonge jaren.
En zo ook, mijn allerliefste kleinkids, nu.
Natuurlijk proberen die kleine spruitjes, van alles uit om de aandacht te krijgen.
Waak goed over jezelf voor de broodnodige rust, en ja, tuurlijk ook over die kleine.::–))
Lief groetje van mij.
@draver
dat is de troost van bloggen
er is altijd wel iemand die je verhaal herkent en het gevoel erachter
@moonfairy
weet jij hoe het komt?
bij faf speelt het vanaf zijn geboorte, een soort onrust
niet makkelijk gerustgesteld
dan beleeft hij zijn belangrijke eerste jaar ook nog eens heel onveilig
met vele veranderingen, verhuizingen, afscheid van geliefden etc…en de
cirkel is rond
@geroma
ook ik heb hoop dat als faf dertig is hij eindelijk zelfstandig in slaap kan vallen;-)
mijn jongste is wel een makkelijke slaper gelukkig pfffff…
Ik zou zo graag een fotootje zien, Assyke.
En, met al die niet aan te slepen bekers water klinkt er even later natuurlijk: ‘Mama… plassen!’
Ceesgegroetje
komt mij bekend voor
@Cees
voor het blogincident was hij mister Header
@paco
heb jij kinderen?
Veel geduld, volhouden en steeds opnieuw proberen ? Sterkte, het gaat over…..
Ja dat herken ik Assyke,
dat begin dat zo onrustig was
kijk maar es op het blog van Lisette
daar heb ik beschreven wat er de eerste jaren gebeurde
ik heb hem een slaapsteen gegeven
ik masseer zijn voetjes met lekkere creme
ik blijf boven rommelen
zoiets, liefs Moon
Wij hebben ook een tijdje een kind in een bed naast ons gehad op de slaapkamer. Gelukkig komt het toch altijd weer goed…
@Jacob Hesseling
ik kom even hier wat antwoordjes geven, want mijn appel en peerblog is me in een rap tempo grijze haren aan het bezorgen;-)
ja, het gaat vast over, maar op die verschrikkelijke avonden kun je je dat haast niet voorstellen, nu weet ik dat het wel zo is;-)
ach, het schreeuwt om wijze raad.
raad heb ik wel, maar wijs?
ik weet het niet.
een grap misschien?
moeilijk is het wel.
om je demente moeder te verzorgen
serieus nu.
zet hem op!
er is een weg uit.
die weet je al
dominic
@moonfairy
ook voor ons was het een hele zoektocht
uiteindelijk hebben we gewoon voor duidelijkheid gekozen
en vooral het aantal avond/bedrituelen teruggebracht tot slechts een paar dingen, voorlezen, op schoot,
even nog een klein praatje, naar bed, een serie knuffels in volgorde afgelegd…een kus…klaar!
Oudste zoon ging thuis twee jaar oud lief (of gewoon moe?) in zijn eigen bedje slapen.
Maar de logeerpartij bij Suikertante (mijn jongere zus)
werd bijna een drama.
Bij haar in bed ging hij huilen,
dat wilde ze niet, haalde hem eruit,
maar dat slaapje had hij nodig dus het drama werd alleen maar groter.
"Je moet hem komen halen!" was de mededeling over de telefoon
Afstand: Lunteren – Zwolle dus dat ging niet zomaar,
ik beloofde dat we die avond zouden komen
maar op dat moment hoorde ik zijn vermoeide huiltje op de achtergrond.
Ik zei;
"Breng hem naar bed,
ga elke 3 min even terug om te zeggen dat hij moet slapen,
en hou dat maar een uurtje vol."
Een half uur later belde ze op,
Hij sliep, binnen 10 minuten,
en ze wilde hem houden.
Voor een weekje dan 😉
De hele week heeft hij een middagdutje gedaan.
@Catharina
Herkenbaar.
In eerste instantie hebben wij het ook op die manier gedaan, een paar weken voor zijn tweede verjaardag hebben we op aanraden van een wijkverpleegster een tijdschema aangehouden, tien minuten huilen, gaan kijken, daarna 45 minuten, geloof ik, weer kijken, en ga zo maar door, volgens haar moest het dan binnen een week over zijn. Slopend was het. Gelukkig stond lief er ook achter, want we waren na twee jaar wel wat wanhopig geworden, niemand die nog aan slaap toekwam.
Binnen twee dagen was het over.
Maar dat betekent niet dat het slaapprobleem nu helemaal tot het verleden behoort. Elke keer als hij ziek is geweest of er is een verandering (zoals toen ik gelijk met hem naar bed ging) dan steekt dit probleem weer de kop op.
We zijn nu alleen wel zelfverzekerder geworden. Als ik het idee heb dat hij het gewoon even nodig heeft, dan laat ik het maar even…om vervolgens langzaam aan weer het juiste ritme in te voeren. Het werkt.
Want hij krijgt wat hij nodig heeft en is dan vervolgens veel flexibeler.
Het moet wel een heel lieve tante zijn dat zo’n jong kind daar durft te logeren. Bij ons is dat zijn oma.
@Ramirezi
Voor we dit jaar verhuisden woonden we in een piepklein appartementje, één slaapkamer.
Die slaapkamer stond dus propvol bedden en ledikantjes;-)
Het was dus ook niet mogelijk om ongestraft vroeger naar bed te gaan.
@Dominic van Vree
een grapje mag altijd hoor
wat je zegt over dementie,
soms heeft het wel van elkaar weg,
de zorg
alleen is de zorg voor een dement iemand
beladener en zwaarder omdat het een einde inluidt
terwijl een klein kind voor Begin staat.
@Assyke: zus en ik komen uit een Katholieke (=grote) familie waar logeren gewoon was. We hadden onze eigen favourite tantes, met mijn diverse ichtjes had ik destijds een goede band.
Heimwee had ik nooit …… het is wel eens voorgekomen dat mijn zus de volgende dag weg was, opgehaald wegens heimwee/.
"Wat is dat?" heb ik gevraagd en opa en oma hebben als brugman pratend geprobeerd het uit te leggen. Ik snapte er niks van.
"JIJ hebt het dus niet!" besloot mijn opa dit gesprek…..
dus daarom vond ik logeren logisch, zus ook en zoon ook……. IK dacht heel lang dat het de norm was.
@Catharina
Het is zeker geen norm. Veel kinderen worden lang thuisgehouden tot ze acht jaar zijn of in elk geval in de ogen van de ouders rijp genoeg om een nachtje elders door te brengen.
Voor ons was het ook vanzelfsprekend dat mijn moeder mijn oudste regelmatig te logeren had, vanaf dat hij nog heel klein was.
Bij mijn jongste heb ik er wat meer moeite mee.
Je komt uit een groot gezin. Heerlijk lijkt me dat. Of eigenlijk, zoals jij dat vertelt, kom je uit een grote hechte familie.
Dat je niet wist wat heimwee was geeft wel aan dat je je thuis voelde bij je andere familieleden.
Vond het altijd vreselijk om weer naar huis te moeten….
@Ate
ik zie jou voor me als een heel bewegelijk en stout jochie
wel lief voor anderen
maar ook uiterst vermoeiend voor Grote Mensen
was het op de logeerplek zó leuk
of was het thuis niet leuk?
Het was thuis niet leuk, maar ik was ook wel een moeilijk kind.
@Ate
als je nog dat kleine kind was, had ik je even geknuffeld
mijn oudste is ook een moeilijk kind en het is een heel gezoek geweest om de juiste manier te vinden om met hem om te gaan…mij is in elk geval duidelijk geworden, dat hij een onstilbare behoefte heeft aan warmte, bevestiging en knuffels…en als hij weer eens een onmogelijk verzoek heeft, heel duidelijk te zijn dat het niet kan, er ook bij vertellen waarom niet (al wordt dat door heel veel opvoedkundigen afgeraden), en dan heel rustig voet bij stuk houden.
Blijft hij doorgaan, want dat doen kinderen zoals hij , hem verder negeren gedurende dat gedrag.
Ik heb heel wat bij mij zelf moeten overwinnen, maar ik merk dat hij aan het veranderen is.
Wat die deskundigen ook beweren, ik denk dat dit precies de goede manier is.
En het kleine kind in mij is altijd blij met een knuffel :-))
Hmm, de fam om ons heen was groot, ons gezin had 4 kinderen en in die tijd (jaren zestig) niet echt groot. Achteraf gezien was het niet allemaal warmte en liefde, mijn moeder wilde ons gewoon kwiijt en eigenlijk werden we gedumpt.
Gelukkig waren de diverse tantes daar heel simpel in vonden het verder prima, volgens het verschijnsel dat ik later bij mijn eigen zoons ook opmerkte: je kan er beter twee (of meer) hebben die lekker spelen dan één die zich verveeld, waren zus en ik welkom in de familie. Bijna iedereen had kinderen in de zelfde leeftijd. ik heb er geen trauma aan over gehouden. Ik vond het wel prettig om te zien hoe anders het bij andere families toe kon gaan.
Ik had het thuis dus niet zo goed naar mijn zin, daarom ging ik graag weg.